بگويى.[1]

پرده‌درى و آشكار ساختن عيب‌هاى ديگران، بذر دشمنى و اختلاف مى‌پراكند و كينه و جدايى ثمر مى‌دهد و اعتماد عمومى را در جامعه، خدشه‌دار مى‌سازد.

گاهى هم عيب‌جويى، نتيجه عيب‌ناكى خود افرادى است كه مى‌خواهند با نشر و گسترش بدى‌هاى ديگران براى خود شريك جرم و همراه و هم‌شكل پيدا كنند، تا زشتى عيب‌هايشان كمتر آشكار شود و بهانه‌اى براى معيوب بودن خود داشته باشند. اين حقيقت و نكته مهم در سخن حضرت على عليه السلام به اين صورت آمده است: «ذَوُو العُيُوبِ يُحِبُّونَ اشاعَةَ مَعايِبِ النّاسِ لِيَتَّسِعَ لَهُمُ العُذْرُ فى‌ مَعايِبِهِم؛[2] صاحبان عيب و كاستى دوست دارند كه عيوب مردم را پخش كنند، تا براى خودشان عذر و بهانه‌اى در عيب‌ها داشته باشند».

به هر حال، هرچه بيشتر در جامعه باشيم، بيشتر نيازمند مراعات «اخلاق معاشرت» و آراستگى به هم‌زيستى و تحمل و مداراييم.

سلوك شايسته با ديگران، رمز محبوبيّت و سرورى و خوش‌نامى است. با «حسن خلق»، مى‌توان فاتح قلعه دل‌ها شد.

مهرورزى و خيررسانى و سودمندى، گوهر وجودمان را نفيس‌تر و نزد خدا و خلق خدا محبوب‌تر مى‌سازد.

[1] - غرر الحكم، ج 3 ص 330

[2] - همان، ج 4 ص 176