به‌وجود آمد. در طول دهه سى، «جنبش زنان»، زنان خانه‌دار را بسيج كرد تا بوسيله تحريم‌هاى مصرف كننده از كارگران حمايت كنند و اهميت مشاغل را براى زنان، مورد تأكيد قرار داده و تجليل كنند.

هر چند كه زنان [در مقايسه با مردان‌] بطور كلّى در طول ركود، به‌خوبى عمل مى‌كردند اما خود فمينيسم، اينگونه نبود مشاغل سنتى زنان- پرستارى و كتابدارى- هنوز دستمزد پائين و مزاياى ناچيزى داشت و برخى مشاغل مثل پزشكى و وكالت، براى اكثر زنان دور از دسترس بود. به‌علاوه، زنان تحصيل كرده هنوز هم دانشگاه را فقط يك ايستگاه فرعى قبل از ازدواج و بچه‌دار شدن مى‌ديدند، نه يك زمينه آموزشى براى آرمان‌هاى فمينيستى. آزمايش تجربى معكوس كردن نقش مرد- زن نشان مى‌داد كه برخلاف دهه بيست، در دهه سى، طبقه‌بندى جنسيتى سنّتى هنوز هم هنجار به‌شمار مى‌رود. به‌دليل ركود اقتصادى، بسيارى از خانواده‌هاى آمريكايى مجبور به تغيير وضعيت عادى بودند: زنان، نان‌آور و مردان خانه‌دار شدند. تحقيقاتى كه در آن زمان انجام شد اين واقعيت را مورد تأكيد قرار مى‌داد كه اين معكوس شدن اجبارى نقش‌ها، نه براى مردان مطلوب بود و نه براى زنان.

فمينيست‌ها كه معمولًا اعضاى‌حزب ملّى زنان بودند، مى‌خواستند كه با مردان و زنان دقيقاً مشابه رفتار شود.

در تحليل نهايى، به‌نظر مى‌رسيد كه با وجود همه سختى‌ها و مشقت‌هايى كه مردان طى جنگ جهانى اول و بحران اقتصادى تحمل كردند، زنان دهه سى چيزى بيشتر يا كمتر از برابرى نمى‌خواستند.