اين حالت عبادى امام و مراقبت او به نماز اول وقت، مرا بسيار تحت تأثير قرار داد؛ به طورى كه آن را شيوه خود قرار دادم و بحمداللّه در جبهه و محيط خانه و همه جا، آن را رعايت نمودم، آن گونه كه جلسات عملياتى خود را با نماز شروع مى‌كرديم و با نماز پايان مى‌داديم.[1]

اين جمله دقيق‌تر است‌

يك روز ايشان پيامى خطاب به بسيجيان نوشته بودند و آن را براى پخش به راديو و تلويزيون فرستاده بودند. ناگهان خواستند كه پيام را قبل از پخش بازگردانند. من ديدم كه واژه‌اى را تغيير دادند و گفتند:

در پيام چنين نوشته بودم: من با تمام همّم به شما دعا مى‌كنم، لذا آن را به بيشترين همّم تبديل كردم. اين جمله دقيق‌تر است.

هرگز كلامى خلاف واقع بر زبان و قلم جارى نكردند و هرگاه كه احتمال مى‌رفت آن گونه كه نوشته‌اند عمل نكنند، بلافاصله اقدام به تغيير عبارات و واژه‌ها مى‌كردند تا در پيشگاه خالق متعال مسؤول نباشند.[2]

توصيه به حفظ حجاب‌

حضرت امام معتقد بودند پوشش زن نبايد مفسده‌انگيز باشد و نبايد برجستگيهاى بدن را نمايان كند. رنگ لباس هم بايد سنگين باشد. به اين معنى كه مثلًا قرمز تند ممكن است مفسده‌اى داشته باشد.

معتقد بودند لحن و نگاه بايد پاك باشد. در محيط كار خنده‌هاى بلند و صحبت‌هاى بى‌جا را اصلًا مناسب نمى‌دانستند و در كل، توصيه‌شان بر حفظ عفاف و حجاب بود.

[1] - سپهبد شهيد صياد شيرازى: مجله پاسدار اسلام، شماره 214، ص 14

[2] - فريده مصطفوى: پابه پاى آفتاب، ج 1، ص 126