حق معلمى، وظيفه شاگردى‌

نه تنها در «راه رفتن»، كسانى دست ما را گرفته و پابه پا برده‌اند تا به ما «شيوه راه رفتن» آموخته‌اند، از اين گونه كسان در مسير آموختن «دانش» نيز بسيار بوده‌اند و هستند. از اين رو به گردن ما «حق» پيدا مى‌كنند.

حق‌شناسى، قدرشناسى، نعمت‌شناسى و شناختِ «ولى نعمت» از نشانه‌هاى رشد فكرى و معرفت و بصيرت است.

نخستين آموزگار ما «خداوند» است، كه آن‌چه را نمى‌دانسته‌ايم، به ما آموخته است: «علّم الانسانَ ما لَم يعلَم».[1]

پيامبران، گروه ديگرى از معلمان بشريت‌اند.

فلسفه بعثت آنان، «تعليم» و «تزكيه» انسان‌هاست. اين نيز نكته‌اى است كه از صريح قرآن بر مى‌آيد: «يُزَكّيهم و يُعلّمُهُم الكتابَ و الحكمة».[2]

پس ما، هم مديون خداييم، هم پيامبران، چرا كه به گردن ما «حق تعليم» دارند.

پدر و مادر نيز، در مرحله‌اى ديگر آموزگار مايند،

معلمان ما هم، از نخستين سال‌هايى كه «الفبا» يمان آموخته‌اند، تا

[1] - سوره علق، آيه 5

[2] - سوره جمعه، آيه 2