توكل و توصّل در دست گرفته، آمدم در بالاى آن گردنه- كه زوّارانش را آخرين قنطره‌[1] است- رسيدم.

سواد شهرى از دور، به ديده‌هاى رنجور، جلوه‌گر آمد. چون دوزخى كه از دركات جهنم، طبقات جنت را ملاحظه نمايد، ديگ آرزو به جوش و دل امّيد به خروش آمد به اشارت قلبى و دلالت لاريبى بقعه مطهّره منوّره مقدّسه در نظر آمد، اگرچه ديده رمد كشيده‌[2] را آن نور و ضياء نبود كه به طرز صحيح ملاحظه نمايم، ولى چشم دل معاونت نمود و تمامى اعضايم چشم شده، مرا سعايت‌[3] كردند، گنبدى ديدم كه گنبد آبنوس‌[4] به كرياسش‌[5] به عتبه‌بوسى آمده و رواقى مشاهده نمودم كه نه رواق سپهر نيلگون به آستانش به ضراعت در خاك مذلّت دراوفتاده، بى‌اختيار زبان بدين گفتار مترنم شد:

«سبّوح قدّوس ربّنا و ربّ الملائكة و الرّوح».[6] بى‌اختيار به سجده افتادم و سيل اشك از ديده بگشادم و صورت بر خاك مسكنت نهادم طبع شرر فشانم، كوره دل را چون نيران و اين رباعى را بيان نموده و عرض كرد: اى سيّد من!

سر بر سجده به تضرّع و زارى مشغول، چنانچه حال نيازمندان است، معمول مى‌داشتم كه شنيدم هاتفى در گوشم اين سروش بخواند:

به مژدگانى اين خطاب، از بندبند وجودم چون رباب آواز نغمه تشكر برآمد. از غم‌

[1] - قنطره: پل.

[2] - رمد كشيده: چشم به درد آمده.

[3] - سعايت: عهده‌دارى.

[4] - گبند آبنوس: كنايه از آسمان است.

[5] - كرياس: درگاه، دربار.

[6] -« بسيار منزه و بسيار پاك و مقدس است پروردگار ما و پروردگار فرشتگان و روح الامين». بحار الانوار، ج 18، ص 355.