فرهنگى، جدّى‌تر از اين حرفهاست. قضيه‌ى تهاجم فرهنگى مهمتر از اين حرفهاست كه بخواهيم به اين يك ذرّه، دو ذرّه‌ها اكتفا كنيم، يا بخواهيم به خاطر حرف اين و آن، از آن منصرف شويم. بنده به مناسبتهايى عرض كرده‌ام كه انسانِ عاقل و آگاه و بااراده، كسى است كه از مجموعه آنچه دراختيار اوست- از غذاها و موادى كه براى بدنش لازم است- چيزهايى را مى‌گزيند و داخل قالب بدن خود مى‌كند كه با بدن او مناسب و براى او لازم است و ضررى ندارد. برخلاف انسان بيهوش كه گوشه‌اى افتاده و خودش گزينش نمى‌كند. اگر طبيب مهربانى بالاى سر فرد بيهوش باشد، مايعات و داروهاى خوب را با سرم و آمپول و وسايلى از اين قبيل، داخل بدن او مى‌كند. اگر يك دشمن بالاى سر آن فرد باشد، داروهاى مُضر در اين سرم يا آمپول مى‌ريزد و به بدن وى مى‌رساند. غربى‌ها، درتزريق فرهنگ خود به كشورهاى جهان سوم، به اين شيوه‌ى دوم عمل‌كرده‌اند. ما مى‌خواهيم مثل نوع اوّل عمل كنيم. ما مى‌گوييم غرب از شرق بسيار استفاده كرده، همان‌طور كه شرق هم از غرب بسيار

استفاده كرده‌است. همه‌ى ملّتها از هم بسيار استفاده مى‌كنند. ما هم امروز مى‌خواهيم هر چه را لازم داريم و برايمان مفيد است، خودمان از تمدّن و فرهنگ غربى انتخاب كنيم و براى خودمان برداريم. شما غربى‌ها چرا برخلاف ميل ما، چيزهايى را كه برايمان لازم است، نمى‌دهيد؟! بهترين پيشرفتهاى علمى ممنوع است؛ فناورى پيشرفته ممنوع است؛ علوم دقيق ممنوع است؛ نسخه‌هاى كمياب ممنوع است. اما، بى‌حجابى آزاد است؛ مشروبات الكلى آزاد است؛ فيلمهاى آموزشِ بدترين روش‌هاى جنسى، آزاد و فراوان و زوركى است و اگر دمِ مرزها بند و بستى باشد- مثل اينجا- بايد قاچاقى وارد كشور كنند! حرف ما اين است.

حوزه و دانشگاه مكمل يكديگر

پس ما مى‌گوييم، حوزه و دانشگاه از روش‌هاى خارجى هم كه برايشان لازم است، استفاده كنند؛ از روش‌هاى سنّتىِ مفيدِ خودمان هم استفاده كنند. بنابراين در باب تعامل حوزه و دانشگاه، قضيه دراين حدّى است كه عرض شد. لكن عمق قضيه‌ى وحدت حوزه و دانشگاه، بالاتر از اين است. اصلا، مسئله، مسئله‌ى ديگرى است. مسئله اين است كه دو جريان علمى و تحصيلى در كشور ما وجود دارد. يكى از آن دو، به علومى مرتبط است كه به جنبه‌هاى ارزشى جامعه مى‌پردازند. اين جريان، حوزه است كه به دين، به اخلاق، به معارف و به فلسفه الهى مى‌پردازد. اگر چه كار حوزه‌ها، علمى است و در حوزه‌ها دقّتهاى‌