خاطر خوب تأمين نشدن منافعشان، خود را از زير بارِ تحميلات انگليسى‌ها نجات دهند، به دنبال آلمان هيتلرى بودند. ببينيد چقدر ننگين است! چهار، پنج دولت در آن طرف دنيا در حال جنگ بودند و همديگر را نابود مى‌كردند. يك نفر هم كه در اين طرف دنيا، در رأس ملتى بود، خود را مجبور مى‌ديد كه يا دست اين را ببوسد، يا به پاى آن بيفتد و از آن ميان يكى را انتخاب كند! در دورانى ديگر، وقتى از زير يوغ انگليسى‌ها خارج شدند كه دست امريكايى‌ها پشت گردنشان و دامان امريكايى‌ها آماده‌ى افتادن روى سرشان بود! اين ننگ نيست؟ در چنان كشور و نظامى و زير قدرت چنان دولتى، انسان احساس ننگ مى‌كند و هيچ احساس افتخارى ندارد. مملكتى كه آن نظام‌ها به جوانان تحويل مى‌دهند، مملكتى بيمار، بى‌افتخار، مغلوب و حقير است.

ايران قدرتمند

اما امروز جوان ايرانى در كشورى زندگى مى‌كند كه هيچ قدرتى از قدرتهاى بزرگ دنيا- چه قدرتهاى سياسى، مانند دولتهاى بزرگ، چه قدرتهاى اقتصادى، مانند كمپانى‌ها، كارتل‌ها و تراستهاى عظيم بين‌المللى و فرامليتى و چه قدرتهاى نظامى- نمى‌تواند او را حتى كوچكترين تهديدى كند. شما در ميان ملتى شجاع كه در تجربه‌اى بسيار پررنج، اما پرافتخار و گرانبها از خود دفاع كرد، زندگى مى‌كنيد. شايد در ميان شما كسانى باشند كه وقتى جنگ به پايان رسيد، از لحاظ سن و سال به حدّى نرسيده بودند كه بتوانند به‌صورت فعّال در جبهه‌هاى جنگ شركت كنند- البته بسيارى از شماهم درجبهه جنگ بوديدوآن راباتمام وجودلمس كرديد- امانسل جوان امروز و نسل‌هاى آينده‌ى اين كشور، هرگز نبايد از ياد ببرند كه در ملت و خانواده‌هايى زندگى مى‌كنند كه روزى در يك تجربه هشت ساله، توانستند در مقابل همدستى همه‌ى قدرتهاى بزرگ آن روز دنيا بايستند، مقاومت كنند و مانع كاميابى آنها شوند. اين، كارى بسيار بزرگ و پُر افتخار است.

آرمانهاى بزرگ‌

شما امروز در ميان چنين ملت و كشورى و در ميان مسئولانى كه خودشان را از مردم مى‌دانند و افتخار مى‌كنند كه مردمى‌اند و سعيشان اين است كه هرچه بيشتر به مردم نزديكتر باشند، زندگى مى‌كنيد؛ آن هم‌