حوزه و دانشگاه در گذشته‌[1]

بسم الله الرّحمن الرّحيم‌

خيلى خيلى مشرف فرموديد. اسعدالله ايامكم ان‌شاءالله. براى ما فرصت و سعادتى‌ست كه خدمت آقايان برسيم. خيلى وقت است- شايد چندين سال است- كه آقايان را زيارت نكرده‌ايم. از وضعِ كار آقايان هم، كمتر خبر داريم.

حركت بنيادين‌

افراد زيادى در انتظار ديدارند و من فقط چند كلمه عرض مى‌كنم: شما كارتان خيلى مهم است؛ و من در چند جمله، قادر نيستم اهميت و عظمت اين كار را بگويم. قضيه صرفاً اين نيست كه ما چند كتاب تهيه و منتشر خواهيم كرد كه خلأ كتب علوم انسانى را پركند. هرچند كه اين نيز امر مهمى است، امّا قضيه از اين بالاتر است. وصل اين دو دستگاه علمى و فرهنگى در كشور؛ يعنى دو دستگاه دانشجويى حوزه و دانشگاه، براى ما و براى انقلاب يك حركت بنيانى و استراتژيك محسوب مى شود؛ چنان كه قطع اين دو هم، ضربه‌اى استراتژيك است. در اهميت اين قضيه همين بس كه، در دوران رضاخان، به شكل حساب شده و بسيار هوشمندانه، تلاش طولانى مدتى براى قطع ارتباط اين دو انجام گرفت. اين، امرى عادى نبود. چرا بايستى يك دستگاه آموزشى در كشور، مظهر دورى از مذهب مى‌بود؟! چه دليلى داشت؟! اين، به‌

[1] - بيانات در ديدار اعضاى دفتر همكارى حوزه و دانشگاه، 12/ 11/ 1371