برايشان نيست.

درس خواندن يك فرصت الهى‌

امروز نگاه كنيد، در خليج فارس چه خبر است.[1] اين دولتهايى كه هستند، احساس مى‌كنندرگ حيات و شيشه‌ى زندگيشان در دست امريكاست. دولت سعودى يك‌طور، دولت كويت يك‌طور، آن بقيه هم يك‌طور. كشور ما هم در رژيم سابق، مثل آنها بود. هدف و جهت حكومت، عبارت از پيوستگى و وابستگى و سرسپردگى بود. دانشجو را هم همان‌طور مى‌خواستند؛ دانشمندى هم اگر مى‌خواستند، همان‌طور مى‌خواستند؛ مگر آدمى كه به گوشه‌اى برود و كارى به كار آنها و خودش نداشته باشد و براى خودش زندگى حيوانى‌اى بكند.

امروز دورانى است كه دانشگاه و دانشجو و جوان و زن و مرد، از هر قشر و نقطه‌اى از نقاط كشور، بدون اعتنا به وابستگى‌هاى فاميلى و شخصى و قومى و منطقه‌اى و غيره، مى‌تواند اميدوار باشد كه بر عالم شدن، مؤثر شدن، مفيد شدن براى كشور و تعيين‌كننده بودن در جهت حركت مستقل و آزاد ملت خودش قادر است. اين، چيز خيلى مغتنمى است.

امروز درس خواندن، حقيقتاً يك فرصت الهى است. در راه دين، در راه اسلامِ عزتبخش درس بخوانيد؛ اسلامى كه امروز به ملت ايران، اين‌طور مكانت برجسته و مقام ممتازى در ميان ملتها بخشيده است. مردم ما از قدرتها بيگانه‌اند، به تشرها و تهديدهاى ابرقدرتها بى‌اعتنا هستند و لبخند تمسخر بر لبهايشان نقش مى‌بندد. اينها، عزت است.

چشم به دهان قدرت‌ها

الان شما به همين حادثه‌اى كه در خليج فارس اتفاق افتاده، نگاه كنيد. هريك از اين دولتهايى كه هستند، چشمشان به دهان يكى از قدرتهاست كه ببينند چه مى‌خواهند، چه مى‌گويند، چه اراده مى‌كنند، تا

[1] - پاورقى ص