امام (ره) اين واقعيت را بهتر از همه كس مشاهده مى‌كردند، از ريشه‌هاى قضيه آگاه بودند، مظاهر آن را در دوران سلطه‌ى حكومت پهلوى مشاهده كرده بودند، علاج مشكلات ايران و بقاى استقلال و شعار «نه شرقى و نه غربى» در كشور را در اين مى‌دانستند كه روشنفكران و تحصيلكردگان جديد، حقيقتاً با دين و ايمان مذهبى آميخته باشند و روحانيون ما كه از آن‌طرف بر اثر عواملى- از جمله، همين عواملى كه گفته شد- از پيشرفتهاى علمى و حوادث جهان و رويدادهاى مهم كشور به دور مانده بودند و بعضاً دچار جمود شده بودند، مسائل جديد و پيشرفتهاى علمى و حوادثى را كه در دنيا مى‌گذرد، ببينند و با آنها آشنا بشوند و روش‌هاى تازه را تجربه كنند.

وحدت در هدف‌

اين، همان وحدت حوزه و دانشگاه است. وحدت حوزه و دانشگاه، يعنى وحدت در هدف. هدف اين است كه همه به سمت ايجاد يك جامعه‌ى اسلامىِ پيشرفته‌ى مستقل، جامعه‌ى امام، جامعه‌ى پيشاهنگ، جامعه‌ى الگو، ملت شاهد- ملتى كه مردم دنيا با نگاه به او جرأت پيدا كنند، تا فكر تحول را در ذهن خودشان بگذرانند و در عملشان پياده كنند- حركت نمايند.

مجموعه‌هاى باارزش‌

در راه ايجاد چنين كشور و جامعه و ملتى، علاجى جز اين نيست كه دانشجو و طلبه، حوزه و دانشگاه، روحانى و روشنفكرِ تحصيلكرده، در كنار هم، دوش‌به‌دوش هم و با هم، به سمت يك هدف حركت كنند؛ بدون اين نمى‌شود. او متدين است، و اين آگاه به مسائل جهان و مسائل روز. امام (ره) تا حدود زيادى در اين راه موفق شدند. امروز دانشجويان ما در جهت اسلامى حركت مى‌كنند، مجموعه‌هاى اسلامى در دانشگاه‌ها داراى ارزشند و غالب دانشجويان ما، جوانان انقلاب و فرزندان انقلابند.

مسابقه ارزش‌هاى اسلامى در دانشگاه‌

البته نكته‌ى مهم در دانشگاه‌ها، روش حاكم بر دانشگاه است. در دانشگاه‌ها، روش‌ها و روابط، بايد