در سال 1339 جان. اف. كندى، رئيس‌جمهور دموكرات آمريكا، بر اجراى نوعى اصلاحات اجتماعى- اقتصادى هدف‌دار، به‌منظور «كسب ثبات پايدار» در راستاى حفظ منافع اين كشور در ايران، اصرار مى‌ورزيد.

بدين‌ترتيب، محمدرضاشاه على امينى را كه طرف‌دار سياست‌هاى آمريكا قلمداد مى‌شد، به نخست‌وزيرى منصوب كرد. وى دو مجلس شوراى ملى و سنا را منحل، و قانون اصلاحات ارضى را در هيئت دولت تصويب كرد. اما، استقبال آمريكا از اقدامات امينى، شاه را ترساند، زيرا تصور مى‌كرد كودتايى خزنده عليه وى در جريان است. بنابراين، ضمن سفر به آمريكا به آنان قول داد، خود، شخصاً خواسته‌هاى آنها را اجرا كند. بنابراين، پس از چندى امينى بركنار و اسداله عَلَم، يار نزديك شاه، جانشين او شد.

اولين اقدام دولت عَلَم، تصويب نامه انجمن‌هاى ايالتى و ولايتى بود كه در آن شرط مسلمان بودن از انتخاب‌شوندگان حذف، و قسم به قرآن به قسم به كتاب آسمانى تبديل شد. بنابراين، اين اقدام در جهت حذف اسلام به‌عنوان دين رسمى و ايجاد زمينه به‌رسميت شناختن ساير اديان، حتى بافته‌هاى جعلى بهائيت بود. همچنين، در اين لايحه درحالى‌كه مردان در كشور حق رأى واقعى نداشتند، مزورانه به زنان حق رأى داده شد. اين لايحه با مخالفت شديد بخشى از روحانيت به‌ويژه امام خمينى (قدس سره)- كه گروه‌هايى از روحانيت را پشتيبان خود يافت- مواجه شد و سرانجام، رژيم شاه موفق به اجراى مصوبه مزبور نشد.

پس از اين قضيه، «انقلاب سفيد» شاه و رفراندم وى- كه ازسوى علما تحريم شد- موضوع درگيرى‌ها بود. با ادامه جريان‌ها، امام خمينى (قدس سره) قبل از آغاز سال نو اعلام كرد، به‌دليل رفتارهاى ضد اسلامى و غيرقانونى محمدرضاشاه، امسال عيد نداريم. نيروهاى رژيم شاه در دوم فروردين 1342 با تغيير قيافه به شكل كارگر و كشاورز به ضرب و جرح افراد در مدرسه فيضيه قم پرداختند. امام نيز به حملات خود افزود و ضمن حرام نمودن تقيه، شاه‌دوستى را مرادف غارتگرى، حمله به مراكز علم و ضربه زدن به پيكر اسلام و قرآن خواند.[1]

[1]. موسوى خمينى، صحيفه امام، ج 1، ص 178.