3- 2. ايدئولوژى‌

دكتر منوچهر محمدى در بحث ايدئولوژى انقلاب اسلامى به موانع به‌كارگيرى اسلام به‌منزله ايدئولوژى انقلاب اسلامى و تلاش‌هاى امام در رفع اين موانع اشاره نموده است.

يكى از وظايف رهبرى انقلاب، تدوين و ارائه ايدئولوژى انقلاب است كه بايد ضمن نفى نظام و ارزش‌هاى موجود، آينده مطلوبى پيش‌روى انقلابيان ترسيم كند.

اسلام مكتبى الهى است كه در اعماق جان اقشار وسيع جامعه نفوذ تاريخى دارد؛ و بزرگ‌ترين مانع به‌كارگيرى اين ايدئولوژى به‌منزله ايدئولوژى انقلاب، تبليغ طولانى‌مدت استعمار غرب مبنى‌بر جدايى دين از سياست، و عدم توانايى اسلام در تحقق جامعه مطلوبِ اسلامى در اين زمان بود. برخى برداشت‌ها از اصولى مانند اصل تقيه و انتظار فرج نيز، در ميان شيعيان، از موانع اين راه بود.

امام خمينى (قدس سره) با شناخت دقيق مشكلات مزبور، قدم‌به‌قدم در جهت از ميان برداشتن موانع گام برداشته، اسلام را به‌منزله مطلوب‌ترين ايدئولوژى در جامعه مطرح كرد. ايشان ابتدا تقيه را حرام نموده، موضوع جدايى دين و سياست را مطرود دانست؛ سپس در دوران تبعيد به نجف اشرف، با طرح حكومت اسلامى و اصل ولايت فقيه، در نگرش به اسلام به‌عنوان يك ايدئولوژى پويا و اجرايى در عصر حاضر تحولى اساسى ايجاد كرد. امام بر تعطيل‌بردار نبودن احكام خدا، در هيچ شرايطى حتى در عصر غيبت كبرا تأكيد كرده، اين مسئوليت را برعهده علما و به‌ويژه فقهاى بزرگ نهاد.

حضرت امام در ارائه ايدئولوژى انقلاب، ارزش‌هاى مسلط بر نظام را به چالش طلبيده، مفاد قانون اساسى مشروطه و متمم آن را كه شاه را سايه خدا مى‌دانست، ضد اسلامى خواند و حكومت جايگزين را معرفى كرد. راهبرد مبارزاتى امام، شيوه مبارزه دسته‌جمعى مسالمت‌آميز و بهره‌گيرى از تبليغ بود و درعين‌حال حركت مسلحانه را نفى نمى‌كرد ولى در آغاز مبارزه، آن را جايز نمى‌دانست.[1]

در كتاب تحليلى بر انقلاب اسلامى، اجراى سياست حقوق بشر كارتر، بروز مرض سرطان‌

[1]. همان، ص 103 و 104.