بررسى بالا نشان مى‌دهد آنچه در سه كشور مزبور اتفاق افتاد، يك انقلاب نيست، بلكه حركتى است با منشأ خارجى و برونزا كه تنها در راستاى تلاش غرب براى پر كردن خلأ قدرت ايجاد شده بعد از فروپاشى اتحاد جماهير شوروى در آسياى مركزى و قفقاز، و اجراى راهبرد جهانى آمريكا تحليل‌شدنى بوده، انقلاب ناميدن آنها بيشتر با اغراض و اهداف سياسى و به‌منظور مخفى كردن نقش بيگانگان در آن بوده است. يك انقلاب واقعى حركتى است با زمينه‌ها و علل عميق داخلى كه در برگيرنده بخش بزرگى از توده‌ها و نخبگانى است كه به روحيه انقلابى عميق و آرمان انقلابى پيوند خورده‌اند و اساساً از رهبر يا رهبران داخلى خود اطاعت مى‌كنند. بنابراين، حركت‌هاى واكنشى و كوتاه‌مدت مزبور را نمى‌توان انقلاب ناميد.

نتيجه‌

آنچه در سه كشور گرجستان، اوكراين و قرقيزستان در دهه اول قرن 21 ميلادى اتفاق افتاد و به «انقلاب رنگى» مشهور شد، هرچند واجد زمينه‌ها و عوامل داخلى بود اما اساساً به‌دليل تلاش قدرت‌هاى برون‌منطقه‌اى، به‌ويژه آمريكا با بهره‌گيرى از مسائل خاص اين كشورها و براى پركردن خلأ قدرتِ ايجادشده در اروپاى شرقى، آسياى مركزى و قفقاز و اجراى راهبردهاى جهانى و منطقه‌اى آنان رخ داد.

در اين حركت‌ها، برخلاف انقلاب‌هاى اصيل و واقعى كمك‌هاى گسترده اقتصادى و تبليغاتى غرب، به‌ويژه آمريكا، در بسيج و به‌صحنه آوردن معترضان، نقش اساسى داشت و رهبران معترضان شديداً و مزّورانه ازسوى دولت‌ها و رسانه‌هاى غربى به‌عنوان نجات‌دهندگان اين جوامع تبليغ شدند.

درعين‌حال، اين جوامع پس از به قدرت رسيدن سران گروه‌هاى معترض، راه ثبات و توسعه را نپيمودند و مشكلاتشان ادامه يافت.

به مرور زمان «انقلاب‌هاى رنگى» مقابل امواج تند مخالف از پاى درآمدند و تقريباً امروزه ديگر نام و سخنى از آنها برجاى نمانده است و واقعيت‌هاى داخلى و منطقه‌اى جاى پاى خود را محكم كرده‌اند.