آورد تا با طرح و اجراى راهبرد «حمله پيش‌دستانه» و با بهره‌گيرى از قدرت فناورى به‌ويژه اتكا به نيروى هوايى براى پيشبرد مقاصد راهبردى خود، به كشورهاى دشمن خود حمله كند.

راهبرد «حمله پيش‌دستانه» آمريكا بر مبناى دستيابى به چند هدف تنظيم شده بود تا بتواند به سلطه جهانى آمريكا تحقق بخشد:

1. مبارزه با انقلاب اسلامى ايران و بازتاب‌هاى منطقه‌اى و جهانى آن؛

2. ايجاد امنيت براى رژيم صهيونيستى از طريق حضور در منطقه و كنترل گروه‌هاى ضد اسرائيلى در جهان عرب به‌ويژه فلسطين و لبنان و حائل شدن بين سوريه و ايران؛

. كسب منافع حاصل از نفت عراق و كنترل بازار جهانى نفت؛

. تغيير جغرافياى سياسى منطقه به‌منظور كسب اهداف راهبردى خود؛

. گسترش روزافزون حضور خود در مناطق اروپاى شرقى، قفقاز، آسياى مركزى و آسياى جنوبى و ايجاد فاصله بين قدرت‌هايى مانند فدراسيون روسيه، چين، هند و ايران، تا ضمن جلوگيرى از تشكيل هرگونه اتحاد احتمالى، از ايجاد «عصر آسيايى» احتمالى ممانعت نموده، در راستاى فروپاشى ارضى كشورهاى بزرگى مانند روسيه و چين- كه خطر بزرگ و بالقوه‌اى در برابر اهداف جهانى آمريكا هستند- تلاش نمايد.[1]

در اين ميان موارد، و براى آمريكا حائز اهميت فورى‌تر و بيشترى بوده‌اند.

درباره بازتاب انقلاب اسلامى بر مسائل راهبردى اتحاد جماهير شوروى نيز مى‌توان گفت، با آغاز و سپس پيروزى انقلاب، امنيت داخلى و منافع جهانى اين كشور تحت‌الشعاع قرار گرفت. فكر انقلابى به‌رغم كنترل شديد سازمان‌هاى امنيتى از ديوارهاى آهنين گذشت و بر جمهورى‌هاى مسلمان‌نشين اتحاد جماهير شوروى تأثير كرد. افزون‌براين، انقلاب اسلامى با تغيير ايدئولوژى و ماهيت حركت‌هاى انقلابى در جهان اسلام- كه بسيارى از آنها قبلًا ماركسيستى بودند يا گرايش به شوروى داشتند- از نفوذ بين‌المللى اين كشور كاست و در

[1]. برخى ديدگاه‌ها عقيده دارند، هدف نهايى آمريكا از گسترش حضور در منطقه، كشور چين است. همچنين، در غرب و به‌ويژه در آمريكا، گاهى اين ايده شنيده مى‌شود كه روسيه نه دوست ماست نه برادر ما؛ يا اين ندا كه روسيه در نهايت بايد به پنجاه كشور تقسيم گردد.