خودم تا ثابت كنم كه حرفى غير از اين هم هست، چقدر مكافات كشيدم.

احمدى: ببين خانم! سخن شما درست است، ولى براى اختفاء نفش آمريكا از آن آمريكايى‌نويس جيمز بيل و دورمان و يا براى پنهان داشتن تصرفات و دخالت‌هاى نابجاى اسرائيل از شائول بخّاش يهودى توقع داريد سخن درست درباره مردم ايران بگويند؟

اميلى: من نقش توجه به منافع ملى و يا فردى را در تاريخ نگارى قبول دارم.

احمدى: اصلًا اين يك واقعيت است، تاريخ‌نگار بى‌موضع اصلًا بيشتر به يك شوخى شباهت دارد.

اميلى: اين خيلى بى‌رحمانه است.

احمدى: چرا بى‌رحمانه! واقعيت هستى همين است؛ انسان بى‌علقه و بدون موضع به نظر من يافت نمى‌شود. در هر صورت در تحليل يك پديده تاريخى ما نسبت به بعضى چيزها شيفتگى داريم، نسبت به بعضى نيز بغض. من تا اين‌جا موافقم كه در مواردى، ممكن است بغض يا شيفتگى كمرنگ باشند، اما قابل انكار نيستند. هر چند موضع عدم اعتنا نيز خود موضعى است. چيزى كه شما قطعاً در تاريخ‌نگارى انقلاب ايران بسيار با آن مواجه خواهيد بود.

اميلى: موضع عدم اعتنا چيست؟

احمدى: شما گاهى نسبت به پديده‌اى بغض و يا خصومت داريد و يا گاهى اگر يك شخصيت را مطرح كنيد شخصيت محبوب شما، كمرنگ و كم‌رمق خواهد شد، به همين خاطر به شخصيت غيرمطلوب خود اصلًا توجه نمى‌كنيد و اين عدم توجه را در تاريخ منعكس مى‌كنيد.

يزدان‌پناه: مثل مواضع شوراى امنيت در قبال كشتار در فلسطين.

احمدى: جالب‌تر از همه امام خمينى است. اين آثارى كه شما ديده‌ايد كمتر