به مسلخ مى‌فرستد، چرا سرباز آمريكايى كشته شود؟

تاجيك: استاد! موضوع هزينه‌هاى نظامى نيز چيز ديگرى است كه دولت‌هاى ژاندارم از جيب مردم‌شان مى‌پردازند. آيا اين كار را شاه هم انجام مى‌داد؟

احمدى: متأسفانه بله، اين نشان از اوج فداكردن يك ملت توسط حكومت ژاندارم منطقه‌اى براى يك قدرت بين‌المللى است، هزينه‌هاى نظامى، هزينه‌هاى امنيتى و هزينه‌هاى تأمين امنيت براى آمريكاييان و مراكز فعاليت جاسوسى‌شان در شمال ايران عليه شوروى‌ها، و هزينه‌هاى اخلاقى و سياسى نظير كاپيتولاسيون!

خانم كاظمى: استاد! اين فداكردن است يا سرسپردگى؟

احمدى: خوب، الآن ممكن است بعضى از ذائقه‌ها براى اين واژه‌ها مناسب نباشد، من مى‌گويم فداكارى براى آمريكا.

كاظمى: و فدا كردن منافع حيثيت سياسى و اجتماعى مردم خود براى آمريكا ...

احمدى: شخص شاه در باره اين امكان مداخله‌جويى گفته كه «من ميل ندارم ژاندارم منطقه باشم، ولى اگر ديگران نتوانند ثبات را در كشورشان تأمين كنند، من اين كار را خواهم كرد.»

عباسى دانشجوى پسرى كه موهايش را گيس كرده و به نظر نمى‌آيد چندان سياسى باشد، مى‌گويد: ولى استاد! بسيارى معتقدند فضاى باز سياسى كارتر، سبب شروع بحران در روابط شاه و آمريكا شده بود.

احمدى: اتفاقاً سال 56- 1355 اوج شكوفايى مناسبات كارتر و شاه و البته فرصت تماس پاره‌اى از گروه‌هاى سياسى مخالف شاه با آمريكايى‌هاست كه اين خواست كارتر و سياست خارجى آمريكا بوده است.

عباسى: شكوفايى در چه چيزى؟

احمدى: هم در اقتصاد هم در سياست، در بين بيست و چهار سفر شاه به‌