آمدن كارتر، يك اقتصاددان تكنوكرات با گرايش‌هاى تند آمريكايى چون آموزگار به نخست‌وزيرى منصوب مى‌شود.

علوى: يعنى شما مى‌خواهيد بگوييد شاه با آمريكايى‌ها مشكل نداشت؟

احمدى: اين را همان موقع ريچارد هُلمز، سفير آمريكا در تهران، اعلام كرد كه «برنامه‌هاى همكارى‌هاى نظامى آمريكا با ايران يك سياست كلى است كه از طرف شش رئيس‌جمهور به مورد اجرا گذاشته شد و همچنان ادامه دارد و صادرات غير نظامى آمريكا به ايران از چهار صد ميليون دلار در سال 1972 به بيش از دو ميليارد دلار در سال 1975 رسيد و در پنج سال آينده به پنج ميليارد دلار خواهد رسيد.»

اما اينكه شاه در اين زمان قدرتمند بود و به قول خانم علوى، همگى در اصل قدرت شاه با هم اتفاق نظر دارند. اين درست است كه دولتى پايه و ستون نظامى استراتژى آمريكا در منطقه محسوب مى‌شود بايد به ابزارهاى مناسب اين ستون نظامى مجهز باشد و اين يعنى همان نقش ژاندارمى شاه در منطقه.

ميهمانان عزيز ما، مى‌دانند كه معمولًا قدرت‌هاى بين‌المللى سعى دارند اهدافشان را خصوصاً در مواقع خطر با استفاده از نيروهاى محلى به نتيجه برسانند. چنانچه رضاخان، حافظ منافع انگلستان در ايران شد و نيروى پليس جنوب و نيروهاى نظامى انگلستان در ايران جمع آورى شدند و با سرنيزه ايرانى، ايرانى به سر جايش نشانده شد. چرا دور برويم در همين جنگ افغانستان، تا آمريكايى‌ها در عمليات زمينى از حضور افغان‌هاى مخالف طالبان مطمئن نشدند، وارد افغانستان نشدند.

در ويتنام استراتژى ويتنامى كردن جنگ، پروژه وحشتناكى بود كه با بى‌رحمى به اجرا گذاشته شد. وقتى سرباز ميهنى را حكومت داخلى براى دفاع از منافع آمريكا