به پيامبرى ارزانى داشته و هرگاه شرايط اجتماعى فراهم باشد و مردم از پيامبرى حمايت كنند محقق مى‌گردد.

هم‌چنين در قرآن كريم آمده است كه عده‌اى از بنى‌اسراييل نزد پيامبر خود رفته و از وى درخواست تعيين فرماندهى براى جنگ با دشمن كردند و پيامبر آنان طالوت را به فرماندهى جنگ برگزيد. وى از دو ويژگى «توانايى بدنى» و «دانش لازم» برخوردار بود: وَزَادَهُ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ‌[1]؛ و او را در دانش و [نيروى‌] بدن بر شما برترى بخشيده است. درخواست فرماندهى جنگ از پيامبر و پاسخ مثبت وى بيان‌گر آن است كه رهبرى جنگ از شئون پيامبران است و در جامعه دينى بايد از طرف خدا تعيين شود.

ب) بنى‌اسراييل و حضرت موسى (عليه‌السلام)

رهبرى حضرت موسى و برخورد وى با فرعون در آيات متعددى از قرآن آمده است. خداوند نبوت و فرمان‌روايى انبيا را يكى از نعمت‌هاى الهى بر بنى‌اسراييل بر مى‌شمرد:

وَ اذْ قَالَ مُوسَي لِقوْمِهِ يَا قَوْمِ اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ اذْ جَعَلَ فِيكُمْ انْبِيَاءَ وَ جَعَلَكُمْ مُلُوكا[2]؛ و ياد كن زمانى را كه موسى به قوم خود گفت: «اى قوم من، نعمت خدا را بر خود ياد كنيد، آن‌گاه كه در ميان شما پيامبرانى قرار داد و شما را پادشاهانى ساخت». با رهبرى حضرت موسى بنى‌اسراييل از ظلم فرعون رهايى يافتند و خود زمام امور را در دست گرفتند و پيامبرانى چون حضرت داوود، سليمان و ديگران از ميان آن برخاستند.

[1]. بقره 2، 247.

[2]. مائده 5، 20.