و دليل اين عموميت اخبار متعدده است، چنانكه از حضرت صادق (ع) آمده: كه در احرامت عطرى به خود نمال، و از عطر در خوراكيت پرهيز كن، و بينى را از بوى خوش بگير، نه از بوى بد، كه شايسته نيست محرم از بوى خوش لذت ببرد.

و خود معطر بودن لذتى است گرچه نخورد و بو نكند، چنانكه بو كردن و خوردنش نيز لذت است.

مسأله 2- مقصود از بوى خوش در اينجا عطريات است، چه گل يا گلاب يا عطر گل و يا هرگونه عطرى كه باشد، مانند زعفران ريحان نعنا و ساير گياه‌هاى معطر، اما مانند سيب به گلابى و ساير ميوه‌هاى خوشبو، اينها به حساب عطر نمى‌آيند، كه نه خوردن و نه بوئيدنشان در حال احرام حرام نيست.

مسأله 3- اگر عطر در غذا جورى مستهلك شود كه نگويند معطر خوردنش جائز است، زيرا خوردن عطر در صورتى حرام است كه حالت عطرى خود را از دست نداده باشد.

مسأله 4- اگر لباس احرامش معطر است واجب است عوضش كند يا بويش را برطرف نمايد و اگر از بازار يا مغازه عطرفروشان گذر كرد واجب است بينى خود را بگيرد، و بالاخره بطور كلى بوئيدن عطريات حرام و بينى گرفتن از آنها واجبا ست، و گرفتن بينى از بوى بد حرام است، ولى بوئيدنش واجب نيست، كه مى‌تواند به وسيله‌اى از بوى بد دور شود تا محتاج به بينى گرفتن نشود.

مسأله 5- به هنگام طواف كعبه مباركه يا سعى ميان صفا و مروه، فقط بوئيدن عطرياتى كه در اين دو مكان مقدس معمول است جائز است، و يا حداقل بينى گرفتن از عطرش واجب نيست، و شايد استثناى اين دو مكان در احاديث به منظور احترام آنها و نيز رفع حرج و مشقت زياد باشد، و خيلى بدن ما و