«مَن يصحَب صاحبَ السُّوءِ لا يسلَم؛[1]

كسى كه با دوست ناباب همنشينى و دوستى كند (در رفتار و اعمال خود) به سلامت نمى ماند»

«لرد آويبورى» در اين مورد مى گويد:

«بايد در انتخاب دوستان دقت كرد. غالب مصيبت هاى ما در نتيجه ى معاشرت هاى بى جا پديد مى آيد. انسان وقتى از گهواره، قدم به معركه حيات مى نهد، در جولانگاه اجتماع با طبقات مردم آشنا مى شود و بر حسب تصادف با گروهى از آنها آميزش (دوستى و رفت و آمد) مى كند. بسا مى شود در نتيجه آشنايى با فرومايگان در پرتگاه سفالت و رذالت مى افتد.

ممكن است اشخاص فرومايه نسبت به آشنايان خود منظور بدى نداشته باشند، ولى مانند عقرب، فقط به اقتضاى طبيعتشان، دائما به ديگران نيش مى زنند و اخلاق زهر آلود را در روح آنان ترزيق مى كنند.

بعضى اشخاص، چنان به عفت و فضيلت خود اعتماد دارند كه گمان مى كنند از معاشرت بدان، ضررى نخواهند برد. شخصيت خود را بالاتر از آن مى دانند كه اخلاق نكوهيده بتواند در آنها اثر كند، غافل از آن كه پنبه در مجاورت آتش، ناچار مشتعل مى شود و شيشه در پهلوى سنگ مسلماً مى شكند.

بدبختانه انسان طورى ساخته شده است كه فساد و رذالت، خيلى زود در روحش اثر مى كند، چون توده اى باروت كه به يك جرقه مشتعل مى شود و از شراره ى خود مى سوزد. كسى كه به فضيلت خود مغرور است و از معاشرت مردم سفله پرهيز نمى كند، مانند كسى است كه خانه ى خود را در گذرگاه سيل استوار مى كند، به اين خيال كه قدرت سيل در اساس خانه اش رخنه نخواهد كرد.»[2]

با توجه به آن چه گفته شد مى توان يكى ديگر از زمينه ها و عوامل گرايش به عمل زشت «خود ارضايى» را همين دوستان ناباب و فاسد نام برد. دوستانى كه خود گرفتار اين عادت شوم هستند و دوست دارند ديگران را هم مثل خود كنند. نبايد هرگز فريب حرف هاى آن ها مثل اين كه «نترس! يك بار كه چيزى نمى شود»، «من مدتى است اين كار را مى كنم، هيچ ضررى نديده ام» و امثال اين حرف ها را خورد.

دخترى كه به اين عادت شوم گرفتار شده بود اين چنين مى نويسد:

«پنج سال پيش، وقتى كه كلاس چهارم ابتدايى بودم، خانواده ى جديدى به كوچه ى ما نقل مكان كرد و اين سرآغاز بدبختى من بود. اين خانواده دخترى داشت كه دو سال از من بزرگتر بود. من با او دوست شدم و روابط صميمانه اى بين ما برقرار شد، طورى كه حتى يك لحظه دورى از هم را به سختى تحمل مى كردم.

ولى او به اين دوستى پاك خيانت كرد و مرا به راهى كشيد كه رهايى از دام آن بسيار مشكل است. بله او مرا به مرض و بيمارى وحشتناك «خود ارضايى» دچار كرد و خود از آنجا رفت و مرا با يك دنيا آه و حسرت و پشيمانى تنها گذاشت»[3]

در ادامه اين دختر از اين كه گوشه گير و رنگ پريده شده گلايه مى كند و اظهار مى دارد كه اين كار بر روى تحصيلش تاثير گذاشته و ....[4]

[1] - علّامه مجلسى، بحارالانوار، ج 75، ص 192.

[2] - همّت سهراب پور؛ جوانان در طوفان غرايز، ص 75 و 76.

[3] - تحقيق مربوط به آينده سازان، ص 32.

[4]- متن كامل اين نامه، در فصل نامه ها و درد دل ها، نامه ى هشتم آورده شده است.