بعضا نيز به عنوان انديشه «دينى» عمدا يا غفلتا، مطرح مى‌شود، راه مواجهه با آن را عرضه انديشه ناب و خالص دين ذكر مى‌كند و مبارزه فيزيكى و غيرعلمى را چاره‌ساز نمى‌داند.

راه مبارزه اين خطر تحريم و منع نيست. مگر مى‌شود تشنگانى را كه براى جرعه‌اى آب له‌له مى‌زنند از نوشيدن آب موجود به عذر اين‌كه آلوده است، منع كرد.

اين ما هستيم كه مسئوليم، ما به قدر كافى در زمينه‌هاى مختلف اسلامى كتاب به زبان روز عرضه نكرديم. اگر ما به قدر كافى آب زلال و گوارا عرضه كرده بوديم، به سراغ آب‌هاى آلوده نمى‌رفتند[1].

استاد در جاى ديگر خاطرنشان مى‌سازد كه وجود افراد منتقد اصول دين مانند كسروى كه با نوشتن مقاله و يا سخنرانى درصدد زير سؤال بردن مبانى دين و مذهب هستند، در صورتى خطرناك است كه حاميان دين آن‌قدر مرده و بى‌روح باشند كه در مقام جواب برنيايند[2].

مرز آزادى‌ها

استاد به عنوان يك متفكر و فيلسوف برجسته كه طرفدار انواع آزادى‌هاى اجتماعى و سياسى است، عنان آن را مطلق رها نكرده، بلكه براى آن خط قرمزى قائل است. ايشان به‌طور كلى به دو عامل (مقابله فيزيكى با نظام و تحريف و بدعت در دين) اشاره مى‌كند كه مرز آزادى‌هاى مشروع است.

خط قرمز و مرز آزادى‌هاى اجتماعى، سياسى و مخالفان، عدم توطئه و قصد براندازى حكومت دينى است و لذا امام على عليه السّلام شيوه مدارا و تسامح‌

[1] - نهضت‌هاى اسلامى، ص 86.

[2] - پيرامون جمهورى اسلامى، ص 134 به بعد.