ديدگاه مشهور اين است كه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و امامان معصوم عليهم السّلام مى‌توانند در زندگى خصوصى افراد و در هر جا و هر كارى كه بخواهند ولايت خود را به كار بندند و دخالت كنند هرچند در آن مصلحتى وجود نداشته باشد:

المعروف عنهم ثبوتها له عليه السّلام خلافا لما نسب إلى صاحب البلغة؛ و هو الأقوى.[1] معروف در ميان فقها، ثابت بودن چنين ولايتى براى امام عليه السّلام است. به صاحب بلغة الفقيه خلاف آن نسبت داده شده است. اين ديدگاه به نظر من نيز قوى‌تر است.

اين دسته از فقيهان، براى ديدگاه خود، به آيات و روايات زير استناد كرده‌اند:

النّبىّ أولى بالمؤمنين من أنفسهم.[2] آيه بيانگر اين است كه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله، اولى و احق است به مؤمنان از خودشان.

آيه اطلاق دارد و هر آنجايى را پيامبر صلّى اللّه عليه و اله بخواهد ولايت را به كار بندد، چه مصلحت باشد و چه نباشد، در بر مى‌گيرد.

پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله مى‌فرمايد:

أنا أولى بكلّ مؤمن من نفسه و عليّ أولى به من نفسه.[3] اين حديث و حديث غدير خم: «ألست أولى بكم من أنفسكم ...»[4]،

[1] - شهيد مصطفى خمينى، الاسلام و الحكومه، ص 41.

[2] - احزاب، آيه 6.

[3] - وسائل الشيعه، ج 17، ص 551.

[4] - اين حديث از طريق شيعه و سنى به تواتر نقل شده است. ر. ك: علامه امينى، الغدير فى الكتاب و السنة، ج 1.