اصلاحى در دوره اخير حيات مرحوم آية اللّه بروجردى، از چنان عاملى نشئت مى‌گرفت. اين تعبير خصوصى از امام كه «كسانى در منزل آقاى بروجردى هستند كه نمى‌گذارند كارى براى اسلام انجام شود.»[1] ازهمين خبر مى‌دهد.

متأسفانه اين افراد متنفذ، كه گه از منسوبان بودند و گاه از آشنايان، در مواردى از تقواى لازم و يا كاردانى كافى بى‌بهره بودند و اين نكته، درد مضاعف بود. كه از يك سو دستگاه مرجعيت بر اساس اراده يك يا چند تن اداره مى‌شد و از سوى ديگر مديران يا تعهد كافى نداشتند و يا لياقت لازم را كسب نكرده بودند. رخنه چنين عناصر فاسد و يا بى‌لياقت به درون دستگاه مرجعيت، همواره حرمت‌شكن و مشكل‌ساز بوده است.

امام، در درون بيت خويش تلاش داشت كه اولا، اين اراده‌هاى فردى و نافذ را به حداقل ممكن كاهش دهد، حتى در برابر شهيد مصطفى (كه علاقه و دلبستگى حضرت امام به وى، خارج از توصيف است) امام اصول مورد نظر خويش را به وى تذكار مى‌داد و سرپيچى از آن را برنمى‌تابيد.

ثانيا، ايشان مى‌كوشيد كه در جذب اشخاص دقت كافى شود و كار آنان مورد ارزيابى قرار گيرد. با افراد و حوزه كار آنان بدون رودربايستى و ملاحظه آشنايى برخورد شود. از آن جمله، مى‌توان به برخورد ذيل، اشارت داشت:

روزهاى آخر توقف ايشان در قم و قبل از تبعيد به تركيه ... روزى با دو تن از رفقا ... به صحبت و مذاكره نشستيم. بحث ما روى اين مطلب دور مى‌زد كه‌

[1] - همان، ج 6، ص 67، خاطرات آقاى دوانى.