حاكم را پذيرفته‌اند.

در دوره حضور، پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله و على عليه السّلام و ديگر امامان عليهم السّلام، افزون بر ابلاغ احكام الهى، بر اساس مصلحت، برابر نيازهاى زمان خود، احكامى را بيان داشته‌اند كه در اين‌جا به چند نمونه از مصلحت‌انديشى‌هاى رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله اشاره مى‌كنيم:

دستور پيامبر صلّى اللّه عليه و اله بر بريدن درخت خرماى سمرة بن جندب‌[1]، ويران كردن مسجد ضرار[2]، بازداشتن مردم از كشتن و خوردن حيوانات اهلى و[3] از ازدواج موقّت در جنگ خيبر[4]، حكم به بريدن درختان‌[5]، خراب كردن ساختمان‌هاى غيرمجاز[6]، بازداشتن از شكار حيوانات و ....[7] آزادى و اختيار انسان در گزينش شغل، كار، مسكن، ازدواج و ... از حقوق مسلّم اجتماعى و اسلامى اوست؛ اما در زمان على عليه السّلام به مواردى بر مى‌خوريم كه براى مصالح اجتماعى، حق اختيار را از كسانى ستانده‌اند:

بازداشتن اهل ذمّه از صرّافى‌[8]، بازداشتن مردم از پاره‌اى كسب‌هاى به ظاهر

[1] - شيخ حرّ عاملى، وسائل الشيعه، ج 17، ص 376 و كلينى، فروع كافى، ج 5، ص 292.

[2] - شيخ عبد على بن جمعه عروسى حويزى، نور الثقلين، تصحيح و تعليق: سيد هاشم رسولى محلاتى، ج 2، ص 269، ح 354 و 355.

[3] - وسائل الشيعه، ج 16، ص 325.

[4] - همان، ج 14، ص 441.

[5] - بيهقى، سنن، ج 9، ص 83.

[6] - همان، ج 6، ص 151، باب احياء الموات.

[7] - ابن حجر عسقلانى، الاصابه، ج 2، ص 208.

[8] - محدث نورى، مستدرك الوسائل، ج 13، ص 354 و قاضى نعمان مغربى، دعائم الاسلام، ج 2، ص 38، ح 86.