غفلت ورزيدن حكومت‌هاى اسلامى از به كارگيرى آنها، به گمان آن كه اسلام فلسفه سياسى و مكتب اقتصادى ندارد، اساسى‌ترين سبب براى انزوا و مهجور ماندن اسلام از صحنه اجرا دانسته مى‌شود. اگر چه درا ين ميان پاره‌اى از جامعه‌هاى اسلامى براى اسلامى نشان دادن حكومت‌هاى خود، دست بالا، پاره‌اى احكام حقوقى و جزايى و كيفرى، مانند: قصاص و ديات و حدود، آن هم به گونه خام و غير سيستماتيك به اجرا درآوردند؛ اما اين اندازه، به هيچ روى، براى به صحنه آوردن اسلام و نتيجه دادن و خوش درخشيدن آن كافى نبود.

البته مسلمانان در اين ناكامى اجرايى مكتب، نقش بازدارنده و بدخواهانه استعمار غرب را، هرگز فراموش نمى‌كنند. امام راحل، همواره بر اين مطلب تأكيد مى‌ورزيد كه:

استعمارگران به نظر ما آوردند كه اسلام حكومتى ندارد، تشكيلات حكومتى ندارد. بر فرض كه احكامى داشته باشد، مجرى ندارد. و خلاصه، اسلام فقط قانون‌گذار است.

واضح است كه اين تبليغات، جزئى از نقشه استعمارگران است، براى بازداشتن مسلمين از سياست و اساس حكومت. اين حرف با معتقدات اساسى ما مخالف است.[1] در انديشه امام، نياز تشريع اسلام به اجراكننده از متن شريعت برمى‌آيد، زيرا در غير اين صورت، حقايق وحى در سعادت و بهره‌ورى‌هاى همه‌سويه بشر ابتر مى‌ماند.

[1] - همان، ص 14.