حكومت و ديانت‌

چگونه مى‌توان باور داشت كه اسلام، هيچ توجه و نظرى به حاكميت و اقتدار سياسى جامعه ندارد، حال آن كه متوندينى از نقش به سزاى حكومت در شكل‌گيرى باورها و رفتار و روحيات و دگرگونى آنها سخن مى‌گويد.

آموزه‌هاى قرآن و سنت، كارايى و نقش نهاد جامعه و حكومت را بر ديندارى و يا كفرپيشگى مردمان، حتى بيش از نهاد خانواده بيان مى‌كند.

على عليه السّلام مى‌فرمايد:

النّاس بأمرائهم أشبه منهم بآبائهم؛[1] مردم به فرمانروايان خود، مانندترند تا به پدران خود.

قرآن، انسان‌هايى را كه به سبب حاكميت ضد دينى، نتوانسته‌اند بر دين و دين‌دارى خويش پايبند بمانند و زندگى دينى داشته باشند، چنين تصوير مى‌كند:

إنّ الّذين توفّاهم الملائكة ظالمى أنفسهم قالوا فيم كنتم قالوا كنّا مستضعفين فى الأرض قالوا ألم تكن أرض اللّه واسعة فتهاجروا فيها فاولئك مأواهم جهنّم وسائت مصيرا؛[2] كسانى هستند كه فرشتگان جانشان را مى‌ستانند، در حالى‌كه به خويشتن ستم كرده بودند. از آنان مى‌پرسند: در چه كارى بوديد؟ گويند: ما در روى زمين، مردمى بوديم زبون گشته. فرشتگان گويند: آيا سرزمين خدا پهناور

[1] - همان، ج 75، ص 46.

[2] - نساء، آيه 97.