دينى بيرون مى‌نهند و عدالت اجتماعى اسلام فروگذاشته مى‌ماند و ديگر آن كه دين‌داران بدون رهبرى دينى نمى‌توانند شئون اجتماعى، مانند دفاع از امت اسلامى، برپا كردن عبادات جمعى، مانند نماز جمعه و ... را انجام دهند.

امام راحل، بر اين باور بود علت‌هايى كه در اين روايت بر بايستگى رهبر و حكومت دينى در جامعه ايمانى بيان شده است، هميشه وجود دارد و مؤمنان در هر عصر و زمانى مانند صدر اسلام، به رهبر و ولى امر نياز دارند، زيرا آن علت‌ها و بايستگى‌هايى كه سبب شد پيامبر صلّى اللّه عليه و اله رهبرى و حاكميت جامعه را در دست بگيرد و بر اساس آرمان‌ها و هدف‌هاى و حيانى، مؤمنان را مديريت كند، چندگاهه، ناپايا و ويژه عصر پيامبر نبود. نمى‌توان گفت در آن روزگار جامعه به حاكم اسلامى نياز داشت، ولى در اين روزگار چنين نيازى وجود ندارد، بلكه هر زمانى بخواهد چنان جامعه‌اى با همان هدف‌ها، برنامه‌ها و ارزش‌هاى و حيانى برپا شود، نياز به رهبر و ولى امر، به عنوان كارشناس دين و مسئول پى‌گيرى و برپا دارنده هدف‌ها، برنامه‌ها و خواسته‌هاى وحى و سازوار با نيازهاى زمان، نياز هميشگى است، نه نياز زمانى دون زمانى.

علل و دلايل متعددى تشكيل حكومت و برقرارى «ولى امر» را لازم آورده است. اين علل و دلايل و جهات، موقتى و محدود به زمانى نيستند؛ و در نتيجه لزوم تشكيل حكومت هميشگى است.[1] از اين نگاه، رهبرى دينى تابعى از دين‌دارى و دين‌خواهى است و در كنار و همپاى جاودانه بودن دين، ثابت و پايدار خواهد بود، زيرا مؤمنان وقتى‌

[1] - ولايت فقيه، ص 31.