علامه طباطبائى، آيه ياد شده را با آيه زير در دلالت بر جاودانگى اسلام همسان مى‌شمارد:[1] إنّا نحن نزّلنا الذّكر و إنّا له لحافظون؛[2] ما قرآن را فروفرستاديم و ما آن را نگاهدار باشيم.

على عليه السّلام مى‌فرمايد:

ذلك القرآن فاستنطقوه و لن ينطق لكم، أخبركم عنه، انّ فيه علم ما مضى و علم ما يأتى الى يوم القيامة؛[3] آن قرآن، از آن بخواهيد تا سخن گويد. و هرگز براى شما سخن نگويد، من شما را از آن خبر مى‌دهم. در قرآن علم گذشتهاست و حديث از آن چه مى‌آيد تا روز قيامت.

يا مى‌فرمايد:

إنّ هذا الإسلام ... لا انهدام لأساسه. و لا زوال لدعائمه، ولا انقلاع لشجرته، و لا انقطاع لمدّته، و لا عفاء لشرائعه، و لا جذّ لفروعه؛[4] اين اسلام ... نه پايه‌هايش ويران‌شدنى و نه ستون‌هايش برافكندنى است و نه درخت آن از ريشه برآيد و نه زمانش بر سرآيد، و احكامش كهنه و شاخه‌هايش كنده نمى‌شود.

به جز آيات و روايات، برهان عقلى، مانند «استوار بودن اسلام بر فطرت» و «خاتميت اسلام» گوياى زمان شمولى و جاودانگى اين شريعت است.[5]

[1] - علامه طباطبائى، الميزان فى تفسير القرآن، ج 17، ص 398.

[2] - حجر، آيه 9.

[3] - كلينى، اصول كافى، ج 1، ص 61، بيروت و نهج‌البلاغه، ترجمه شهيدى، خطبه 159، ص 158.

[4] - نهج‌البلاغه، خطبه 198، ص 233.

[5] - مجموعه آثار كنكره بررسى مبانى فقهى امام خمينى، ج 10.