ماده 1146 قانون مدنى اظهار مى‌دارد: طلاق خلع آن است كه زن به واسطه كراهتى كه از شوهر خود دارد، در مقابل مالى كه به شوهر مى‌دهد، طلاق بگيرد، اعم از اين كه مال مزبور عين مهر يا معادل آن و يا بيشتر و يا كمتر از مهر باشد.

بنابراين مطابق قانون در طلاق خلع كه زن فقط به دليل كراهت از شوهر خود، متقاضى طلاق است، حق جدايى از همسر خود را دارد، فقط از آنجايى كه دليلى بر وارد آمدن خسارت مادى به شوهر وجود ندارد، زن بايد ضررهاى مالى وارد آمده به شوهر را جبران نمايد، مثلًا اگر مهريه را دريافت كرده باز پس دهد و هزينه‌هايى كه شوهر به اميد يك عمر زندگى مشترك متحمل شده، مانند هزينه‌هاى ازدواج و هدايا و ... كه به همسر پرداخته، به او بازگرداند و البته قانون، جبران خسارات مادى را به توافق زوجين واگذار كرده است. بنابراين اگر زن، شوهر را راضى نمايد تا آنچه را پرداخته باز پس نگيرد و حتى بخشى از مهريه را نيز بپردازد، قانون منعى در اين زمينه ايجاد نمى‌نمايد.

در قانون مدنى علاوه بر طلاق خلع كه يك‌جانبه و به تقاضاى زن مى‌باشد، طلاق ديگرى به نام طلاق مبارات پيش بينى شده است كه علاوه بر زن، شوهر نيز خواهان جدايى از همسر خود است. ماده 1147 قانون مدنى در اين زمينه اعلام مى‌كند: «طلاق مبارات آن است كه كراهت از طرفين باشد، ولى در اين صورت، عوض نبايد زائد بر ميزان مهر باشد».

بنابراين در طلاق توافقى كه زن و شوهر هر دو مايل به جدايى از