4- ولايت اجراى حدود و تعزيرات‌

(1) همانگونه كه مكرر اشاره نموديم، «ولايت» به معناى «سلطه» است و اصل، عدم سلطه كسى بر ديگرى است. از جمله سلطه‌ها، سلطه بر اجراى حدود و تعزيرات است؛ يعنى كيفر نمودن متخلفين و مجرمين پس از محكوم شدن آنها كه خود نوعى سلطه بر اموال و نفوس ديگران مى‌باشد.

ثبوت چنين ولايت و سلطه‌اى براى كسى، نياز به دليل دارد و قدر متيقن از آن رهبران معصوم‌اند كه پس از داشتن مقام قضا، حق اجراى حدود را نيز دارا هستند و سيره پيامبران و امامان معصوم عليهم السّلام در اجراى حدود نيز شاهد بر وجود چنين حقى براى آنان بود و اما ثبوت اين سلطه براى ديگران بدون اذن معصوم، مورد شك و ترديد مى‌باشد و اصل عدم آن است.

هر چند ولايت اجراى حدود مخصوص معصومين عليهم السّلام است، ولى در عين حال از طرف ايشان به ديگران نيز قابل انتقال مى‌باشد، مانند آنچه كه در ولايت قضا گفتيم.

ولى توجه به اين نكته نيز ضرورى است كه در صورت فرض عدم اذن صريح- به طور خصوصى و يا عموم- و عدم امكان دسترسى به امام عليه السّلام مانند زمان غيبت به دليل نياز به اجراى حدود، به خاطر حفظ نظام كشور و امنيت جامعه، اين حق براى فقيه جامع الشرائط نيز- از طريق قدر متيقن- ثابت است.

و اما گفتار برخى از علما مانند ابن زهره و ابن ادريس به اينكه اقامه حدود در زمان‌