تكاملى آنان را محدود كند. در مقابل، اين مطالعات نشان مى‌دهد كه نگهدارى كودك در منزل، تحت مراقبت والدين دلسوز از هفت سالگى تا نه سالگى، اين ظرفيت را به اوج مى‌رساند. بيشتر كودكان قادر نيستند پيش از اين سن خود را تا ساعات طولانى و با برنامه‌هاى خشك كلاسى، منضبط و متمركز نگه دارند- حتى با راهنمايى بزرگسالان. معمولًا قرار دادن اجبارى آنان در چنين محيطى به مشكلى براى مدرسه و تحصيل كودكان حتى براى كل دوران زندگى مى‌انجامد. ديگر شواهد هم حاكى از آن است كه وارد كردن زود هنگام كودكان در اجتماع هم سن و سالان‌[1] مى‌تواند عامل پيدايش پرخاشگرى مفرط باشد و قطعاً خطر مبتلا شدن به بيماريهاى عفونى و واگيردار را افزايش مى‌دهد. هر چه مى‌گذرد والدين بيشتر به اين نكته پى مى‌برند كه حضور زود هنگام كودكان در مدارس رسمى خيلى به نفع كودك نيست.

يكى از دلائل آن، علاقه طبيعى بچه‌هاى كوچك به خيال‌پردازى‌[2] و بازيهاى مربوطه است. بازى كار بچه است و او وقت زيادى براى آن نياز دارد. او به نقاشى كشيدن و شكل دادن اشيا، ماليدن، كثيف كردن، دويدن و پريدن، دستكارى كردن، ابداع، خلاقيت و ساختن يك جهان تخيلى چه هنگام بازى با هم سن و سالان و دوستان و چه به تنهايى و در محضر چشمان مراقب والدين نياز دارد. او مى‌خواهد جهان واقعى پيرامون خود را از طريق‌

[1] -Fantasy .

[2] -Peer socialization ..