پاره‌اى از بروندادهاى روانشناختى تفسير دينى حيات عبارت است از:

1. احساس خوش‌بينى و رضايت؛

2. مطبوع سازى زندگى در مجموعه هستى؛

3. ايجاد اميدوارى؛

4. مسئوليت پذيرى؛

5. نشاط و حركت.

آموزه‌هاى دينى نگرش فرد به نظام هستى و قوانين آن را خوش‌بينانه مى‌سازد.[1]

از نظر استاد مطهرى فرد با ايمان در كشف هستى شهروند كشورى را مى‌ماند كه قوانين و تشكيلات و نظامات آن را صحيح و عادلانه مى‌داند و به حسن نيت كارگزاران آن ايمان دارد. لاجرم:

اولًا، زندگى براى او مطبوع و دلپذير مى‌شود.

ثانياً، زمينه‌هاى ترقى و تعالى را براى خود و ديگران فراهم مى‌بيند و روح «اميدوارى» در او پديد مى‌آيد.

ثالثاً، اگر چيزى موجب عقب‌ماندگى او شود آن را جز از ناحيه كم‌كارى و بى‌تجربگى و مسئوليت‌گريزى خود و امثال خود نمى‌داند. او همچنين پاره‌اى از رنج‌ها و دشوارى‌ها را زمينه ترقى و تكامل خود مى‌داند. اين انديشه به‌طور طبيعى شخص را به غيرت مى‌آورد و با «خوش‌بينى» و «اميدوارى» به حركت و جنبش در جهت اصلاح خود وا مى‌دارد و از دشوارى‌ها استقبال مى‌كند.

[1] - خوش‌بينى داراى گونه‌هاى مختلف مثبت و منفى است. آنچه در اينجا مورد نظر است خوش‌بينى حقيقى و سازنده است