عشق و توجه والدين نسبت به كودك، نقش بسيار تعيين كنندهاى در سرنوشت
وى دارد. استعدادهاى ژنتيك ممكن است در تعيين رنگ چشم و يك سوم تا نيمى از هوش
كودك تعيين كننده باشند، اما اينكه آيا يك كودك انضباط و عزت نفس خود را بهدست
مىآورد و فرد كارآمد و مولدى مىشود، تا حد زيادى بستگى دارد به عملكرد درون دادِ
پدر و مادر و اينكه چگونه جامعه بزرگتر، هم از والدين و هم از كودك، حمايت كند.[1]
متأسفانه، اين انرژى گرانقيمت والدگرى امروزه بسيار كمتر از گذشته
است. سه دهه گذشته شاهد كاهش شديد ميزان وقتگذارى والدين براى كودكان خود بوده
است. ويكتور فوش، استاد اقتصاد دانشگاه استانفورد، ثابت كرده است كه ميزان
وقتگذارى والدين براى فرزندان خود در دهههاى 1970 و 1980 به طرز شگفتانگيزى كاهش
پيدا كرد؛ كودكان سفيدپوست هفتهاى ده ساعت از وقتگذارى والدين خود را از دست
دادند،[2] در حالى كه
كودكان سياهپوست دوازده ساعت را از دست دادند. ادوارد ولف (اقتصاد دان) با استفاده
از يك مجموعه دادههاى جديد، نشان داده است كه
در ظرف زمانى سى سال، وقتگذارى والدين 13 درصد كاهش پيدا
- David C.
Rowe and Robert Plomin," The Importance of Nonshared) E( Environmental
Influences in Behavioral Development," Developmental Psychology 71, no. 5)
1891(: 715- 35.