باب پنجاه و يكم قاضيان و گواهان‌

قضا در لغت به معنى استوار كردن كارى و تمام كردن آن است. چون طبيعت مردمان به نزاع و دوستى مال و پيشى جستن بر يكديگر نهاده شده به قاضى نيازمندند تا به دست توانا نزاع را قطع كند و آنان را به اجراى حق وادارد.

در قرآن و سنت پيغمبر درباره قضا سخنانى آمده است. خداوند مى‌فرمايد: «اى داود، ترا در زمين جانشين نهاديم، ميان مردمان بحق حكم كن».[1] بدين‌سان معلوم مى‌شود كه قضا و حكم در ميان مردم از آيين‌هاى پيامبران بوده است. و نيز فرمود: «آنگاه كه مؤمنان را به سوى خدا و رسولش فراخوانند تا پيامبر ميان آنان حكم كند، سخن نگويند جز اينكه شنيديم و فرمانبرداريم، ايشان رستگارانند»[2].

[1]- قوله تعالى:\i« يا داوُدُ إِنَّا جَعَلْناكَ خَلِيفَةً فِي الْأَرْضِ فَاحْكُمْ بَيْنَ النَّاسِ بِالْحَقِّ»\E.

( قرآن سوره 38« ص» آيه 26).

[2]- و قوله:\i إِنَّما كانَ قَوْلَ الْمُؤْمِنِينَ إِذا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَ رَسُولِهِ لِيَحْكُمَ بَيْنَهُمْ أَنْ‌\E\i يَقُولُوا سَمِعْنا وَ أَطَعْنا وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌\E( قرآن سوره 24« نور» آيه 51).