نقش اصلى دارد- سرانجام الهى مى‌گردد يا حداقل به‌طور كامل در زندگى خود خدا جذب مى‌شود. الهى‌دان و ديرينه‌شناس كاتوليك فرانسوى قرن بيستم، پيردو شاردن، اين ديدگاه آخرت شناسانه را با تعابير شاعرانه توصيف مى‌كند و عيسى را كشف مقدماتى «مسيحى شدن» نهايى كه همه زندگى‌ها و مواد به سوى آن در حركت‌اند، توصيف مى‌كند![1]

در عهد جديد، به طرق گوناگون و در آثار مختلف و با تعابير نايكسان، «رستگارى»[2] به‌عنوان اقدامى رهايى‌بخش و در نتيجه به‌عنوان شرط تحقق زندگى در آزادى توصيف شده است. اين رهايى، كاملا و منحصرا با نام و شخص عيسى مسيح به عنوان نجات‌بخش پيوند يافته است.[3] اساسا اين رهايى كه از طريق عيسى مسيح صورت مى‌گيرد، رهايى از سلطه گناه و مرگ است و در اصل هر فردى در اين رهايى و رستگارى براساس توبه، تغيير كيش و ايمان شركت مى‌جويد.

رستگارى در نهايت حادثه‌اى است كه در آينده واقع خواهد شد و به واسطه آن مرگ مغلوب مى‌شود.[4] اما در عين‌حال هديه‌اى است كه در زمان حاضر اعطا مى‌شود ...

با اين‌همه رستگارى را مى‌توان خوردن و آشاميدن دوستانه در ملكوت خدا توصيف كرد.[5] ما درباره آسمانى جديد و زمينى جديد و شهر خدايى جديد، سخن مى‌شنويم.[6]

از نگاه مسيحيت، انسان گرفتار هوا و هوس، زمانى طعم آزادى و نجات و رهايى را به‌طور كامل خواهد چشيد و آن‌گاه گام در مدينه فاضله خواهد نهاد كه «مسيح» در آخر الزّمان رجعت كند تا براى هميشه نجات انسان‌ها را تأمين و تضمين كند. «نجات و رهايى» به‌طور كامل خود را هنگام رجعت و آمدن دوباره مسيح به بشر مى‌نماياند.

[1]. هاروى كاكس، مسيحيت،( قم: مركز مطالعات و تحقيقات اديان و مذاهب، 1378)، ص 149.

[2]. اعمال رسولان، 4، بند 12.

[3]. انجيل لوقا، 2، بند 18.

[4]. روميان، 8، بند 4- 23؛ مكاشفه: 21، بند 4- 7.

[5]. لوقا: 22، بند 30.

[6]. مكاشفه: 21، بند 1- 5.