مى‌كند. حكومت كارگزارى است كه بدان وسيله اراده دولت متبلور مى‌شود، بيان مى‌گردد و جامه عمل مى‌پوشد.

4. حاكميت (اقتدار فراگير): حاكميت، مهم‌ترين عنصر دولت نو دانسته مى‌شود.

اين واژه، بر قدرت بالاتر و برترى دلالت مى‌كند كه هيچ قدرت قانونى ديگرى، برتر از آن وجود ندارد. اين حاكميت، دولت را از ديگر گروه‌ها و مجتمع‌هاى انسان‌ها مشخص و متفاوت مى‌كند. حاكميت دو جنبه دارد: اول اقتدارات داخلى دولت كه در قلمرو سرزمين خويش است. دوّم استقلال خارجى در برابر دولت‌هاى ديگر و مداخله‌هاى بيرون.[1]

سه. پيوند سياست و دولت‌

در روزگار حاضر، مشكل بتوان سياست را جداى از دولت يا خواست تأسيس دولت در نظر گرفت. بين «سياست» و «دولت» پيوندى ژرف و ناگسستنى وجود دارد؛ از اين‌رو سرنوشت آن‌دو، باهم گره خورده است. امروز جوهر سياست در دولت آشكار مى‌شود. بلونشلى معتقد است: «علم سياست، به‌معناى درست كلمه، علمى است كه دولت را بررسى مى‌كند». رافل نيز بر آن است كه: «امر سياسى هر آن چيزى است كه به دولت مربوط باشد». بارى معتقد است: «تاريخ نظريه سياسى، عمدتا درباره دولت است».[2] چنان‌كه گذشت واژه «سياسى») lacitilop (از «پوليس») silop (يونانى؛ يعنى، دولت- شهر باستانى اخذ شده است. پس معانى ضمنى آن از ابتدا با انديشه دولت پيوند خورده است. البته شكل‌هاى اوليه‌تر سازمان اجتماعى وجود داشت كه مقدم بر پيدايش دولت بود.[3]

در عين‌حال بين سياست و دولت، يكسانى و پيوند كامل وجود ندارد و دولت‌

[1]. ر. ك: عبد الرحمان عالم، پيشين، صص 139- 144؛ عباسعلى عميد زنجانى، فقه سياسى،( تهران:

امير كبير، 1377)، ج 1، صص 70- 73.

[2]. اندرو وينسنت، پيشين، ص 20.

[3]. هال دريپر، نظريه انقلاب ماركس،( تهران: نشر مركز، 1382)، ج 1، ص 260.