پژوهى نظام‌مند و روش‌مند داشته باشيم. در سطرهاى آتى دو نوع آينده‌پژوهى مورد توجه است: 1. تحليل فلسفى از تاريخ (فلسفه تاريخ) 2. پيش‌بينى وحيانى و غيبى از تاريخ. در فلسفه تاريخ، دانشمندان باتوجّه به قواعدى به پيش‌بينى وقايع و حوادث آينده مى‌پردازند. اين ديدگاه مبتنى بر عقل و تجربه است؛ اما در پيشگويى وحيانى، پيش‌بينى دقيق، حتمى و ضرورى با استناد به منابع دينى و غيبى، صورت مى‌گيرد و سيماى آينده به‌طور روشن و دقيق تصوير مى‌شود. در واقع در فلسفه تاريخ متكى بر نصوص دينى، علاوه بر عقل و تجربه، از وحى و الهامات الهى براى توضيح آينده استفاده مى‌شود و پيامبران به كمك عقل و تجربه بشرى مى‌آيند و به‌طور كامل و دقيق وضعيت آتى بشر را پيش‌گويى مى‌كنند (فلسفه متعالى تاريخ). مهدويت‌پژوهى نيز مصداق كامل و تمام اين پيشگويى دينى است. بر اين اساس مباحث آينده‌پژوهانه خود را در دو قسمت ارائه مى‌دهيم:

1. فلسفه تاريخ و ديدگاه دانشمندان،

2. فلسفه متعالى تاريخ و ديدگاه شيعه (براساس قرآن و روايات).