تربيت اخلاقى و رشد و بالندگى معنوى انسان‌ها براى تقرب به خدا و حصول به سعادت جاويدان است. چنان‌كه پيش‌تر گذشت كمبود اين امر در عصر ظهور و نياز واقعى انسان‌ها به تغيير در رفتار و منش اخلاقى خود- به علّت كثرت فساد و انحراف- به شدت احساس مى‌شود. بر اين اساس بايسته‌ترين و مهم‌ترين برنامه و كارويژه دولت امام مهدى (عج) رشد تربيتى، احياى نفوس مرده و تكامل روحى- معنوى انسان‌ها است.

انسان كه جزء اصلى تشكيل جامعه صالح و سالم است، محور اصلى برنامه‌ريزى‌ها، قوانين، سياست‌گذارى‌ها، علوم و ديگر مسائل جامعه مى‌باشد. انسان براى اصلاح جامعه و تشكيل اجتماعى سالم، نخست بايد اصلاحات و تحولات را از درون خود آغاز كند؛ زيرا تمام مسائل اقتصادى، سياسى، جنگ، صلح، نيكى، زشتى، فساد و ستم و ...

در اجتماع به انسان مربوط است. پس او با ايجاد انقلابى در درون خود، مى‌تواند در جامعه نيز انقلاب و تحول به وجود آورد و سمت‌وسوى همه چيز را به سوى هدف و مقصد اصلى (خدا) قرار دهد؛ امرى كه خلقت جهان براساس آن به پا داشته شده است.

در هر جامعه‌اى بهترين برنامه‌ها و قوانين بايد به دست بهترين و شايسته‌ترين افراد و مجريان اجرا و طرح‌ريزى شود. به همين دليل ساختن انسان و پرورش و رشد افرادى صالح، مقدمه اصلى براى تشكيل هر نظام صالح و انسانى است.[1]

امام مهدى (عج) نخست به تربيت انسان‌ها مى‌پردازد تا ديگر برنامه‌هاى اجتماعى خود را به شايستگى انجام دهد. عدالت، دادگرى، قانون رفتارى، ديگردوستى، ايثار و ...

را در سطح جامعه پايدار سازد. كينه‌توزى را- كه خلقى شيطانى و به جهت پايين بودن سطح فرهنگ انسانى است- با رشد تربيت و تكامل عقل، به محبّت و دوستى تبديل كند و انسان‌دوستى را در روابط اجتماعى استوار سازد.

ثروت‌پرستى و مال‌اندوزى، پديده‌اى روحى و باطنى است. انسان‌ها نخست در باطن حريص و ثروت‌پرست مى‌شوند، آن‌گاه در خارج به اموال ديگران تجاوز مى‌كنند و به ظلم و ستم‌هاى اقتصادى دست مى‌زنند. اين مشكل بزرگ (مال‌دوستى) در

[1]. ر. ك: محمّد حكيمى، عصر زندگى، ص 205.