ب. شكست و نابودى دشمنان: «رعب پيشاپيش او در حركت است و هيچ سپاهى از دشمن با او روبه‌رو نمى‌شود، مگر آنكه شكست مى‌خورد»[1] و «صاحب الأمر، رانده شده، دورافتاده و خونخواه پدرش است. شمشيرش را [براى جنگ‌] هشت ماه بر دوش خود مى‌نهد».[2]

ج. رفع اختلافات و خصومت‌ها: «به خدا قسم! در آن روز اختلافات ميان ملّت‌ها و دين‌ها رفع مى‌شود»[3] و «كينه‌ها از قلب‌هاى بندگان مى‌رود و درندگان و چهارپايان در صلح [باهم زندگى‌] مى‌كنند».[4]

«زمين را آكنده از عدل‌وداد مى‌كند؛ همان‌گونه كه پر از ستم و دشمنى شده بود».[5]

د. تأمين امنيت و آسايش: قرآن مى‌فرمايد: «خداوند به كسانى از شما كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‌اند، وعده داده است كه حتما آنان را در اين سرزمين جانشين [خود] قرار دهد ... و بيمشان را به ايمنى مبدل گرداند».[6] درباره اين آيه آمده است: «اين آيه در شأن قائم و اصحابش نازل شده است».[7]

[1].« ... يسير الرعب بين يديه لا يلقاه عدوّ إلّا هزمهم»: لطف اللّه صافي، منتخب الاثر، ص 613؛ و نيز ر. ك:

محمّد بن ابراهيم نعمانى، الغيبة، ص 307؛ محمّد بن مسعود عيّاشى، تفسير عياشى، ج 2، ص 58.

[2].« صاحب الأمر الطريد الشريد الموتور بأبيه المكنى بعمّه يضع سفيه على عاتقه ثمانية اشهر»: محمّد بن على بن بابويه( شيخ صدوق)، كمال الدين، ج 1، ص 318، ح 5؛ محمّد بن ابراهيم نعمانى، الغيبة، ص 179، ح 24؛ محمّد بن جرير طبرى، دلائل الامامة، ص 261.

[3].« فو اللّه ليرفع عن الملل و الاديان الاختلاف و ....»: محمّد باقر مجلسى، بحار الأنوار، ج 53، ص 2.

[4].« لذهبت الشحناء من قلوب العباد و اصطلحت السباع و البهائم»: حسن بن على بن شعبه حرّانى، تحف العقول، ص 115؛ شيخ صدوق، الخصال، ج 2، ص 626؛ محمّد باقر مجلسى، بحار الأنوار، ج 52، ص 316، ح 11.

[5].« .... يملأها قسطا و عدلا كما ملئت ظلما و عدوانا»: محمّد بن حسن شيخ طوسى، كتاب الغيبة، ص 48؛ محمّد بن جرير طبرى، دلائل الامامة، ص 249.

[6].\i وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ....\E\i وَ لَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً\E: نور( 24): 55.

[7].« نزلت في القائم و اصحابه ...»: محمّد بن ابراهيم نعمانى، الغيبة، ص 240، ح 35، سيد هاشم حسينى بحرانى، المحجّة في ما نزل في القائم الحجّة، ص 263.