آينده، به ترديد مى‌اندازند، وقايعى كه روى‌دادنشان محتمل به نظر مى‌رسد. آنچه كه قرار است بعد روى دهد، كاملا ناشناخته مى‌نمايد ... بهترين كارى كه اميد انجام آن‌را داريم، اين است كه با فرض آمادگى نسبى، بدون طرح و برنامه قبلى پيش‌رويم و امور را بيشتر به بخت و اقبال واگذار كنيم!

2. روندها و مسائل نوظهور

بسيارى از طرّاحان، معتقدند كه مى‌توان وضعيت‌هاى عمده آينده را تشخيص و طرح‌ريزى اثربخشى براى استقبال از آنها انجام داد. طراحان توصيه مى‌كنند كه روندها را به دقّت مورد توجّه قرار دهيم تا بتوانيم آينده را پيش‌بينى كرده، براى آن آماده شويم.

بعضى از روندها، استمرار حال و گذشته است و بعضى، روندهايى كم‌وبيش ادوارى مى‌باشد. اما آينده ممكن است آبستن امورى باشد كه كاملا نو بوده و پيش از آن هرگز به تجربه بشرى درنيامده باشد (مسائل نوظهور). احتمال بروز اين روندها در آينده وجود دارد؛ اما در حال‌حاضر به سختى قابل مشاهده‌اند و در گذشته هم موجود نبوده‌اند.

بسيارى از آينده‌پژوهان استدلال مى‌كنند كه مهم‌ترين روندهاى آينده، همين مسائل نوظهور است ... اگر اين روندها براى پيش‌بينى آينده، مهم باشند؛ در اين‌صورت بيشتر مردم، براى پيش‌بينى مؤثر آينده، با مشكل جدّى روبه‌رو خواهند بود.

3 و 4. اقدام‌ها و تصويرها

سومين و چهارمين عامل عمده‌اى كه آينده را شكل مى‌دهد، تصويرهايى است كه مردم از آينده در ذهن خود مى‌پرورانند و اقدام‌هايى است كه بر مبناى آنها انجام مى‌دهند. بعضى از اين اقدام‌ها به قصد تأثيرگذارى بر آينده صورت مى‌گيرد؛ اما بعضى ديگر، نه؛ ولى تمامى آنها بر آينده تأثير مى‌گذارد. براساس اين مؤلّفه‌ها، جيمز دى‌تور معتقد است:

«يكى از مأموريت‌هاى آينده‌پژوهى اين است كه به مردم كمك كند تصويرهاى خويش را از آينده (ايده‌ها، دغدغه‌ها، اميدها، باورها و علايقشان را نسبت به آينده)