يكى از اين شورش‌ها مى‌فرمايد: «اين آخرين سركشى عليه قائم آل محمد است»[1].

با تشكيل دولت مهدوى و فروپاشى قدرت‌هاى باطل (كفر و فساد)، جنگ‌ها به پايان مى‌رسد و ديگر قدرتى باقى نمى‌ماند كه بعد از آن با ارتش مهدى، مقابله كند. مردم نيز همه طرفدار و علاقه‌مند به حضرت هستند. در واقع نيروى نظامى روبه كاستى مى‌رود و سازوبرگ جنگى، در بازارها بدون تقاضا مى‌گردد و در نتيجه ارزان و بى‌خريدار مى‌شود. امام على عليه السّلام مى‌فرمايد: «... جنگ‌ها به پايان مى‌رسد» و زمخشرى نقل مى‌كند:

«يكى از نشانه‌هاى قيام [مهدى‌] اين است كه از شمشيرها به جاى داس استفاده مى‌شود»[2].

ح. كاربرد قدرت براى اقامه حق‌

براساس آموزه‌هاى بنيادى و اصلى دين اسلام، هدف از استفاده از قدرت، به پا داشتن حق و دفع باطل است. سيره پيامبر صلّى اللّه عليه و اله، حضرت على عليه السّلام و امام حسين عليه السّلام و منش امام مهدى (عج) بيانگر اين انگاره است. دين اسلام در عرصه عمل و رفتار اجتماعى، براى حق بالاترين ارزش را قائل است و در مقام كاربرد قدرت، معتقد است كه آن‌را بايد براى به‌پا داشتن حق و نفى باطل مورد استفاده قرار داد (برعكس تمامى دولت‌هاى باطل در همه دوران‌هاى تاريخ كه قدرت را براى نفع شخصى، رسيدن به مقام و ثروت و شهرت و نابودى رقيبان و ... به كار برده‌اند). امام على عليه السّلام پس از كسب خلافت فرمود: «...

اين كفش پاره در نزد من دوست‌داشتنى‌تر از حكومت بر شما است؛ مگر اينكه حقى را به‌پا دارم و يا باطلى را دفع كنم»[3]. همچنين از ديدگاه اسلام كاربرد بنيادين قدرت براى تحقق عدالت و نفى ظلم است‌[4]. پس از آنكه حضرت قيام كرد و ظلم و فساد را از بين برد

[1].« ... و هى آخر خارجة تخرج على قائم آل محمد صلّى اللّه عليه و اله»: محمد بن مسعود عياشى، تفسير عياشى، ج 2، ص 61، ح 49؛ بحار الانوار، ج 52، ص 345، ح 91.

[2]. ر. ك: نجم الدين طبسى، چشم‌اندازى به حكومت مهدى( عج)،( قم: بوستان كتاب، 1380)، ص 126 و 128.

[3]. ابو حامد بن ابى الحديد معتزلى، شرح نهج البلاغه،( قم: كتابخانه مرعشى، 1404)، ج 2، ص 185.

[4]. عباس نبوى، فلسفه قدرت،( تهران: سمت، 1379)، ص 313 و 323.