1. توزيع اين قانون در نسخه‌هاى بسيار؛

2. انتشار آن در روزنامه‌هاى پر تيتراژ؛

3. تشكيل همايش‌هايى كه در آن برخى از اعضاى خبرگان به بحث پرداختند.

همه‌پرسى مورد نظر در آذرماه 1358 برگزار گرديد و حدود 79% كل افراد واجد شرايط در آن شركت كردند كه نتيجه آن چنين بود: جمع تعداد شركت‌كنندگان: 956/ 758/ 15، جمع آراى مثبت: 339/ 680/ 15، جمع آراى باطل: 111،[1] بدين‌ترتيب قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران با فصولى چند به تصويب رسيد:

1. كليات در 14 اصل؛

2. زبان، خط، تاريخ و پرچم كشور در 14 اصل؛

3. حقوق ملت در 24 اصل؛

4. اقتصاد در جمهورى اسلامى ايران در 13 اصل؛

5. حاكميت و قواى ناشى از آن در 6 اصل؛

6. قوه مقننه در 38 اصل؛

7. شوراها در 7 اصل؛

8. رهبرى در 6 اصل؛

9. قوه مجريه در 39 اصل؛

10. سياست خارجى در 19 اصل؛

11. قوه قضاييه در 19 اصل؛

12. رسانه‌هاى گروهى در 1 اصل.

درخصوص محتواى قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران بايد گفت حقوق بشر و آزادى‌هاى عمومى با روح و ماهيت قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران كاملًا درآميخته است كه به‌خوبى مى‌توان نشانه‌هاى بارز آن را در اصول 19 تا 42 تحت عنوان حقوق ملت مشاهده نمود. درواقع اين اصول براى حمايت از حقوق بشر و جلوگيرى از تضييع آنها پديد آمده‌اند.

[1]. بنگريد به: على وفادار، حقوق اساسى و تحولات سياسى، ص 445- 442؛ عباسعلى عميدزنجانى، حقوق اساسى ايران، ص 185.