مى‌شدند؛ از جمله على بن محمد بن زياد بود كه پيشتر وكيل امام دهم و يازدهم بود و كتابى بنام الاوصياء، در اثبات امامت امام دوازدهم نوشت.[1] در نامه‌اى كه امام عليه السّلام براى وى فرستاده، ابراز داشته بود كه او در سال 280 ق خواهد مرد.[2]

اين نكات نشان مى‌دهد كه نائب چهارم از خاندانى اصيل بود كه در خدمتگزارى به ائمه عليهم السّلام و شيعيان از شهرتى برخوردار بودند. باتوجه به اين امر، طبيعى به نظر مى‌رسيد كه سمرى در مسأله نيابت، با مخالفت كمترى از سوى بقيه علما و برجستگان شيعه روبرو شود، به‌ويژه آن‌كه طولانى شدن مدت غيبت، ايمان عده‌اى را متزلزل مى‌ساخت. دوران نيابت نائب چهارم كوتاه بود و درباره جزئيات فعاليت‌هاى او اطلاعاتى در دست نيست. ظاهرا در اين دوران تغيير و تحول خاصى صورت نگرفت و اين‌طور پيداست كه همه شيعيان او را به‌عنوان نائب راستين امام پذيرفته بودند و وجوه شرعى را به وى مى‌پرداختند. اين امر حاكى از آن است كه نظام نيابت تا اين زمان، در جامعه شيعه جاى خود را به‌طور كامل باز كرده و از نظر همگان پذيرفته شده بود.

سمرى در پانزدهم شعبان سال 329 ق، پس از حدود 3 سال نيابت و بدون وقوع رويداد خاصى، درگذشت و جنازه‌اش را در بغداد دفن كردند.[3] يك هفته قبل از وفاتش نامه‌اى از امام عليه السّلام به دست او رسيده بود كه خبر وفات او را ذكر كرده و در آن چنين آمده بود:

خداوند اجر برادران ايمانى تو را در مرگ تو زياد گرداند. تو تا شش روز ديگر از دنيا خواهى رفت، پس امور خود را مهيا كن و به كسى وصيت نكن كه پس از مرگت جانشين تو گردد. غيبت دوم آغاز شده است و ظهورى‌

[1] - مجلسى، بحار الانوار، ج 50، ص 23.

[2] - مسعودى، همان، ص 240.

[3] - طوسى، همان، ص 257.