دولت علويان در طبرستان ثمرات پربارى براى اين منطقه به همراه داشت؛ مهم‌ترين آن‌ها، انتشار و توسعه اسلام در نواحى جنوب درياى خزر بود كه تا سده‌هاى پايانى قرن دوم هجرى، به زحمت پاى مسلمانان بدان نواحى رسيده بود و اينك با حضور شمارى از سادات علوى، و بالتبع، عده‌اى از هواداران و هم‌كيشان ايشان در اين سرزمين، نشر و توسعه اسلام در بين مردم سرعت بيشترى يافت. حاكمان علوى به‌طور عمده به پارسايى، تقوا و عدالت مشهور بودند، هر چند به برخى از ايشان اقدامات و اعمال خشونت‌بارى نيز نسبت داده شده است.

و اين امر بى‌شك در گرايش مردم طبرستان به ايشان بى‌تأثير نبود. هم‌چنين اغلب اميران علوى، صاحبان فضل و دانش بودند و گاه از فقيهان و امامان زيديه به شمار مى‌رفتند، مانند حسن بن زيد داعى اول، حسن بن على الاطروش و حسن بن قاسم داعى صغير، كه علاوه بر نشر مبانى اسلام، داراى تأليفات متعددى در اصول دين و موضوعات فقهى بودند[1] و در كنار رسيدگى به امور سياسى و اجتماعى، مجالس درس و تعليم نيز داشتند، چنان‌كه درباره مجالس درس حسن الاطروش گزارش‌هايى در دست مى‌باشد.[2] از اقدامات ارزنده ديگر ايشان، گسترش مراكز علمى و آموزشى و فرهنگى بود مانند تأسيس مساجد، آموزشگاه‌ها و خانقاه‌ها در نواحى طبرستان كه به برخى از اميران ايشان مانند داعى صغير، حسن بن قاسم و ديگران نسبت داده شده است.[3] علويان طبرستان با ديگر سادات علوى و زيديان، در ساير بلاد اسلامى در ارتباط بودند. اندكى پس از ظهور داعى اول در طبرستان، يحيى بن حسين رسى، كه بعدها دولت زيديه يمن را برپا كرد، به اين‌

[1] - ر. ك: النديم، الفهرست، ص 274 و 295؛ نجاشى، رجال، ص 57 و هارونى علوى، الافادة فى تاريخ الائمة الساده، ص 89.

[2] - ر. ك: به كوشش مادلونگ، اخبار الائمة الزيديه، ص 94.

[3] - ر. ك: ابن اسفنديار، تاريخ طبرستان، ص 32 و حكيميان، همان، ص 103 و 109.