حضور همه ساله مردم در اجتماعات و تظاهرات ميليونى كه به مناسبت سالگرد انقلاب صورت مى‌گيرد، نشانه حضور، بيدارى و حمايت مردم از انقلابشان مى‌باشد.

ب) رهبرى‌

نقش و شخصيت رهبر به‌ويژه زمانى روشن‌تر و برجسته‌تر مى‌شود كه آرمان‌هاى ايدئولوژيك گروه‌هاى انقلابى پراكنده و غيرمنسجم باشد و يا سازماندهى آن ضعيف باشد. در اين صورت نقش و اهميت رهبرى در پروسه انقلاب، در طول زمان توسعه مى‌يابد.

از طرف ديگر نقش رهبران انقلاب را در سه بعد مهم مى‌توان مشاهده كرد كه عبارت است: ايدئولوگ انقلاب، فرمانده و نهايتاً رهبر به عنوان معمار نظام بعد از پيروزى انقلاب.

در بررسى و مقايسه اجمالى ميان نقش رهبران در سه انقلاب مورد بحث، مشاهده خواهيم كرد كه در اين ركن از انقلاب نيز مانند ركن مردم، انقلاب اسلامى داراى قدرت، امتيازات و ويژگى‌هايى فوق‌العاده و استثنايى بوده است كه دو انقلاب فرانسه و روسيه از آن بى‌بهره بودند.

1. در انقلاب‌هاى فرانسه و روسيه، رهبران انقلاب از طبقات متوسط و بالاى جامعه بودند در حالى‌كه در انقلاب اسلامى ايران رهبران انقلاب وابسته و متعلّق به طبقات محروم و فقير جامعه بودند.

2. در انقلاب‌هاى فرانسه و روسيه، به ويژه در انقلاب روسيه، رهبران، مدافع و نماينده طبقه‌اى بودند كه خود متعلق به آن طبقه نبودند ولى در انقلاب اسلامى رهبران انقلاب دقيقاً مدافع طبقه‌اى بودند كه از آن طبقه برخاسته بودند.

3. در انقلاب‌هاى فرانسه و روسيه طبقه روشنفكر و تحصيل‌كرده، رهبرى انقلاب را برعهده داشتند و اشراف و روحانيون نقش ضدانقلاب را بازى مى‌كردند. در حالى‌كه در انقلاب اسلامى، رهبرى ضد انقلاب را روشنفكران وابسته به چپ و راست برعهده داشتند و روحانيون نقش اصلى را در هدايت انقلاب بازى مى‌كردند.

4. در انقلاب فرانسه و روسيه ما به چهره شاخصى كه همه ويژگى‌هاى سه‌گانه رهبرى را