اقدام كرد، سؤالى است كه هنوز مورد بحث و تجزيه و تحليل انديشمندان مطالعات سياسى و بين‌الملل مى‌باشد. بعضى بر اين عقيده هستند كه چراغ سبز دولت آمريكا به رژيم صدام، همچون چراغ سبز اين كشور در تجاوز به ايران، موجب تشويق وى به اين حركت شد تا آمريكا بتواند به بهانه حمايت از دولت‌هاى وابسته و تحت سلطه خود، مجوز دخالت بيشتر را در منطقه و به ويژه در خليج فارس كسب نمايد و به آن صورتى قانونى و قطعى بدهد. در حالى‌كه نظريه ديگرى نيز وجود دارد كه داراى استدلال قوى‌ترى مى‌باشد.[1]

واقعيت اين است كه صدام از هشت سال جنگ با ايران حاصلى در جهت ارضاى خواسته‌هاى جاه‌طلبانه خود به دست نياورد و جز بدبختى و فقر و فلاكت و از دست‌دادن صدها هزار نيروى انسانى، چيزى براى مردمش به ارمغان نياورد. در عين حال ميلياردها دلار بدهى‌هاى خارجى، بر اقتصاد بعد از جنگ اين كشور تحميل شده بود. دست‌يازيدن به اين جنگ جديد صرفاً به اين اميد بود كه با اشغال كويت نه تنها بتواند مشكلات اقتصادى را حل كند، بلكه آرزوهاى دور و دراز خود را نيز جامه عمل بپوشاند. در حالى‌كه نه تنها به هيچ يك از خواسته‌هايش نرسيد بلكه تحريم‌هاى اعمال شده از طرف شوراى امنيت، آنچنان فشار غيرقابل تحملى بر وى وارد آورد كه هنوز هم بعد از گذشت بيش از ده سال، دولتى كه قبل از جنگ با ايران داراى ذخيره ارزى متجاوز از 30 ميليارد دلار بود، امروز با يكصد ميليارد دلار بدهى مواجه است.

صدام چون در مقابل هجوم و گسترش انقلاب اسلامى به عنوان سدّى محكم عمل كرده‌بود و منافع دولت‌هاى عربى محافظه‌كار و همچنين قدرت‌هاى ذى‌نفوذ غرب را در منطقه حفظ نموده بود، براى خود اين حق را قائل بود كه نه تنها از دولت‌هاى عربى بخواهد وام‌هاى عراق را مورد بخشش قرار دهند، بلكه مى‌خواست با پرداخت وام‌هاى جديد او را دربازسازى كشورش كمك كنند. از طرف ديگر اين‌چنين استنباط مى‌كرد كه دولت آمريكا درقبال ماجراجويى‌هاى وى و زياده‌خواهى‌هايش با توجه به مقابله با انقلاب اسلامى، با وى‌مقابله نخواهد كرد. برخوردهاى مبهم و شبهه‌انگيز مقامات آمريكايى نيز تصور او را

[1]. براى مطالعه بيشتر بنگريد به: پير سالينجر و اريك لوران، جنگ خليج فارس در اسناد محرمانه.