را سازمان سيا بعد از اشغال سفارت آمريكا- يا به تعبير مردم، «لانه جاسوسى»- با زحمات بسيار و هزينه‌هاى گزاف در ايران به‌وجود آورده بود كه البته با اطلاعاتى كه در طول جنگ در اختيار دشمن قرار مى‌داد، خسارات جدّى به كشور وارد مى‌آورد.

6. پذيرش قطعنامه 598 شوراى امنيت توسط دولت جمهورى اسلامى در مرداد 1367 و پايان جنگ ايران و عراق از جمله حوادث مهم پايان دهه اول انقلاب بود. اگرچه حضرت‌امام با تلخ‌كامى و به مثابه نوشيدن جام زهر از آن واقعه ياد مى‌كند، ولى نبايد فراموش كرد كه حوادث بعدى، به‌ويژه درگيرى عراق در جنگى ديگر، شرايط را به سود جمهورى اسلامى رقم زد. به طورى كه نه تنها ايران حتى يك وجب از خاك خود را از دست نداد، بلكه امروزه يكى از قدرتمندترين كشورها از نظر نظامى در منطقه خاورميانه، تبديل شده است.[1]

موفقيت‌هايى كه نيروهاى خط امام در مرحله چهارم بعد از پيروزى انقلاب به‌دست آوردند بيش از آن است كه در اين فصل بيان شود. آنچه كه مطرح گرديد، تنها آن دسته از موفقيت‌هاى برجسته سياسى- نظامى بود كه بدون ترديد قابل ذكر و ملموس بود. علاوه بر اين، خط امام توانست با قلع‌وقمع ضدانقلاب، رسواكردن ليبراليسم، و از بين بردن تشنج، آرامش را بر جامعه حكم‌فرما كند زمينه سازندگى، خلاقيت و ابتكار در زمينه‌هاى مختلف‌اقتصادى، علمى، فرهنگى و سياسى كشور را فراهم سازد.

ناگفته نماند كه انقلاب اسلامى در قبال آنچه در اين دهه به‌دست آورد، بهاى گزافى پرداخت و متحمل ضايعات زيادى شد كه هيچ‌يك از انقلاب‌هاى دنيا بعد از پيروزى متحمل چنين ضايعاتى نشدند. شهادت نزديك به دويست نفر از روحانيان و دولتمردان انقلابى و همچنين شهادت چند صدهزار نفر از رزمندگان ايثارگر اسلام در جبهه‌هاى جنگ، بهاى سنگينى بود كه انقلاب اسلامى ايران در اين دوره پرداخت.

[1]. براى مطالعه بيشتر در اين زمينه و علل و عوامل پذيرش قطعنامه 598 بنگريد به: منوچهر محمدى، اصول سياست خارجى جمهورى اسلامى‌ايران، ص 158.