كه بتواند درباره آرا و عقايد خود به گونه‌اى عقلانى و منطقى استدلال كند؛ تا جايى كه انديشه‌هاى او ديگر آرا و ترجيحات شخصى به شمار نرود.[1] هدف انديشه سياسى نه فقط توضيح علمى، كه تغيير واقعيت همراه با سرزنش يا تأييد اخلاقى است.[2] در واقع هدف انديشه سياسى يافتن راه‌هايى است براى بالا بردن كارآمدى حوزه سياسى و اداره بهتر جامعه.[3]

اصولًا دليل پرداختن به انديشه سياسى، پاسخ دادن به پرسش‌هاى اساسى محيط خويش درباره امور و مسائل سياسى است: چه كسى بايد حكومت كند؟ چرا بايد از حكومت پيروى كرد؟ چگونه مى‌توان تصميمى صحيح براى اداره جامعه اتخاذ كرد؟ و پرسش‌هايى از اين‌دست.

انديشه سياسى اگر براساس مبانى فلسفى مطرح گردد، فلسفه سياسى خوانده مى‌شود و اگر بر پايه مبانى فقهى يا كلامى مطرح شود، «فقه سياسى» يا «كلام سياسى» نام مى‌گيرد.

ب) مفهوم انديشه سياسى امام‌خمينى‌

اصولًا انديشه سياسى امام‌خمينى متأثر از ابعاد مختلف انديشه‌هاى ايشان در حوزه‌هاى عرفانى، فقهى، فلسفى و كلامى است. وى متفكرى بود كه بر حوزه‌هاى مختلف اسلامى اشراف داشت و اين ويژگى‌ها از وى شخصيتى جامع‌الأطراف ساخته و انديشه ايشان را از عمق و غنا و ماندگارى برخوردار كرده است؛ آن‌گونه كه مى‌توان نوعى نظام انديشه‌اى منسجم، جامع و منطقى را در آثار مختلف ايشان يافت كه اجزاى مختلف آن با هم مرتبطاند. به‌همين رو، شناخت انديشه سياسى ايشان كاملًا و به گونه‌اى با ديگر ابعاد انديشه‌اى ايشان در پيوند است كه نمى‌توان بدون شناخت آنها، مبانى انديشه سياسى وى را دريافت. معمولًا تصوير غالب جهانى از امام‌خمينى، تصويرى است كه در آن وجه رهبرى سياسى امام- در مقام رهبر بزرگ‌ترين انقلاب قرن- غلبه دارد و امام را فردى مى‌شناسند كه موفق شد با بسيج ميليونى مردم، نظام قدرتمند شاهنشاهى را- كه از حمايت قاطع بين‌المللى برخوردار بود-

[1]. حسين بشريه، تاريخ انديشه سياسى در قرن بيستم، ص 17.

[2]. همان، ص 18.

[3]. فرهنگ رجايى، تحول انديشه سياسى در شرق باستان، ص 14.