3. سيره پيامبر اكرم و امامان معصوم: پيامبر اكرم (ص) و امامان معصوم (عليهم السلام) به‌عنوان الگوى مسلمانان، نه‌تنها نسبت به مسائل سياسى و اجتماعى، بى‌تفاوت نبوده‌اند، بلكه هر زمان كه شرايط اجازه داده است، در صحنه‌هاى سياسى حضورى فعال داشته‌اند.

بنابراين، مطالعه منابع دينى و نيز سيره و روش انبيا و امامان معصوم، جاى ترديدى باقى نمى‌گذارد كه «بناى انبيا و اهل‌بيت- (عليهم السلام)- اين نبوده است كه از مردم كناره‌گيرى كنند؛ آنها با مردم بودند و هروقت دستشان مى‌رسيد، حكومت را مى‌گرفتند»[1] و «اصولًا در زمان پيامبر (ص) اين‌طور نبوده كه عده‌اى سياستمدار و عده‌اى روحانى باشند؛ بلكه جدايى مربوط به زمان‌هاى متأخر است.»[2] به همين دليل «بى‌خبران [از اسلام و احكام آن‌] نگويند ... اسلام به سياست و حكومت و اداره كشور چه‌كار دارد؛ كه اين، كار سلاطين ... و رؤساى‌جمهور و اهل دنيا است!»[3]

امام‌خمينى بر اين باورند كه اسلام دينى است كه به همه نيازهاى بشرى پاسخ گفته است و ابعاد مختلف آن به‌صورتى منسجم و نظام‌وار به‌هم تنيده‌اند؛ به‌همين دليل احكام عبادى آن، جنبه سياسى دارند، مسائل سياسى آن با اخلاقيات توأم است؛ عرفان آن با مسائل جامعه گره خورده است و ...[4] اما اگر بخواهيم جنبه‌هاى مختلف دين را از هم تفكيك نماييم، احكام سياسى دين، بسيار بيشتر از احكام عبادى آن است؛ «قرآن كريم و سنت پيامبر (ص) آن‌قدر كه در حكومت و سياست، احكام دارند، در ساير چيزها ندارند.»[5]

[1]. سيدروح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 19، ص 180.

[2]. همو، حكومت اسلامى، ص 23.

[3]. همو، صحيفه امام، ج 20، ص 93.

[4]. بنگريد به: همان، ج 4، ص 447.

[5]. همان، ج 21، ص 406.