اين پيشامد كه مصاديق فراوانى نيز دارد، سبب شده تا بسيارى، سياست را علم فرصت‌طلبى، نيرنگ‌بازى، دروغ‌گويى، فريب، خدعه و ... براى رسيدن به قدرت يا حفظ آن بدانند. اگر سياست را چنين چيزى بدانيم، روشن است كه هيچ دين‌دارى، يا حتى هيچ دين‌پژوهى، ساحت دين را با چنين معنايى از سياست نمى‌آلايد و آن را نفى مى‌كند؛ زيرا در تمام تعاريفى كه از دين ارائه شده، آن را امرى قدسى و پاك معرفى مى‌كنند. پس دين، با هر معنايى، با سياست به اين معنا، بيگانه و ناهمگون است. چنين تعريفى از سياست، همان است كه انديشمندان و حكيمان مسلمان از آن با عنوان «سياست شيطانى» ياد كرده و همواره از ورود به آن پرهيز داشته‌اند. امام‌خمينى درباره اين سياست، كلام طنزگونه و شيرينى دارد:

وقتى كه ما در حبس بوديم ... رئيس امنيت وقت‌[1] گفت كه آقا سياست عبارت از دروغ‌گويى است، عبارت از خدعه است، عبارت از فريب است، عبارت از پدرسوختگى است؛ اين را بگذاريد براى ما! من به او گفتم: اين سياست مال شماست.[2]

امام در ادامه يادآور مى‌شوند كه:

اين سياست هيچ ارتباطى به سياست اسلامى ندارد؛ اين سياست، شيطانى‌است.[3]

[1]. حسن پاكروان، رئيس سازمان اطلاعات و امنيت( ساواك).

[2]. سيدروح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 13، ص 431. امام‌خمينى در جاى ديگرى، در پاسخ به اين گفته مى‌فرمايند:« ما از اول وارد اين سياست كه شما مى‌گوييد نبوده‌ايم.»( همان، ج 1، ص 269.)

[3]. همان، ج 4، ص 431.